Ik word er een beetje
ongemakkelijk van als ik via de radio van financiële experten verneem dat het jaarinkomen van topmanagers evenredig stijgt
met de behaalde winstcijfers. Niet van het feit dat hun loon omhoog gaat als ze de boel goed runnen... neen, ik gruwel eerder
van de manier waarop die winsten worden gemaakt. Die winstcijfers halen bedrijven immers vooral door massaal werknemers te
ontslaan en zodoende de loonkosten te drukken. Hoe meer volk die topmanagers dus aan de deur zetten via ‘interne reorganisaties’,
hoe beter ze er zelf van worden.
Die experten brengen dergelijk
nieuws met een ironische gelatenheid. “Zo gaan die dingen nu eenmaal in het bedrijfsleven!”, hoor je zo'n man
dan zeggen en daarmee is de kous dan doorgaans af. Zover is het dus al gekomen, dat niemand nog echt stilstaat bij dergelijke
wanpraktijken.
Soms waait er gelukkig
al eens een verontwaardigde wind door het land. Zoals onlangs in de zaak ‘Picanol’. Nadat gewezen topman Jan Coene in opspraak was gekomen wegens
ongemeen hoge vergoedingen beet de media er zich plots in vast. Hij zou echter niet de enige zijn geweest die, op de kap van
de gewone arbeider en bediende, grote sier maakte met erg riante maar tevens ondoorzichtige vergoedingen en onkostennota’s.
Het controlekantoor PriceWaterhouseCoopers heeft nu een onafhankelijk rapport opgesteld over de gang van zaken. Ik ben benieuwd
of de resultaten van dit rapport iets meer zullen opleveren dan de vermoedelijke terugbetaling van enkele van die onterecht
verkregen vergoedingen. De vakbonden hebben hun broodheren naar 't schijnt al met zoveel
woorden bedankt. Ik begrijp deze syndicale houding niet zo best.
Men zegt mij al jaren
dat het niet goed gaat met de economie.
Ik vermoed dat zo’n
uitspraken heel veel topmanagers en bestuurders verrijken.
Als men immers maar lang
genoeg deze onzin blijft verkondigen dan ligt er op den duur geen mens meer wakker van een ontslag meer of minder.
Het kransje van de haute
finance stinkt naar mijn mening.
Een geurtje dat mij misselijk
maakt.