Hier ben ik weer. Terug van nooit weggeweest. In het hoofd hele dagen, dat spreekt. Maar echt
lichamelijk weg was ik nooit. Hoogstens af en toe heel even uit het zicht vanwege een sanitaire stop want zelfs een godenkind
als ik produceert mest en dient zich regelmatig te ontlasten. Voorts probeer ik zoveel mogelijk aanwezig te zijn teneinde
de werkzaamheden op onze redactie scherp in de gaten te houden.
Zo bleek er onlangs iets niet in orde met de wondermooie muziek van Eva Cassidy. Het lied
ging op het einde een geheel eigen leven leiden. Dat heeft een paar dagen geduurd. Tot ik mijn inspectietocht deed. Dadelijk
opgemerkt en meteen herstelt, dat storende euvel. Orde moet er heersen. Ook in het muzikaal behang op
deze site.
Met mijn testikels wordt niet gerammeld! Als een volleerd strateeg deel ik her en der mijn
bevelen uit. Wee diegene die mij onledig aanstaart want hij kan zich aan een fikse uitbrander verwachten. Men noemt mij Zeus
en verwijt mij het hellevuur.
Jezus, wat een oeverloos gezwam is dat. In werkelijkheid ben ik een sukkel eerste klas als
het op delegeren aankomt. Was ik maar zo’n kuitenbijter die iedereen op zijn plaats wist te zetten. In werkelijk ben
ik veel te goed voor deze wereld. Goed zijn voor mijn medemens en mijn lezers in de watten proberen te leggen. Verder reikt
mijn ambitie als eindredacteur niet. Wat niet door een ander wordt gedaan doe ik zelf.
Debbie, onze typiste, is terug uit Lourdes (zie hier). Ze raapte van te voren al geen stro van d’aarde en ze doet nu nog minder. Wat wil je, de kalle is uitgegleden aan
de grot te Lourdes op de bergen tijdens het opsteken van een kaarsje. In plaats van één brak ze alle twee haar polsen.
Van plaatselijke genezing was blijkbaar geen sprake want ze is teruggekomen met de onderarmen stevig in het gips. Knoerten
van plaasters zijn het. Seffens beschadigd ze nog het designmeubilair ten kantore. Toen ik vroeg waarom ze in godsnaam in
zo’n toestand kwam werken zei ze plompverloren dat ze haar werk miste. Mijn kloten, haar werk missen! Welk werk? Ze
doet van een hele dag niks. Ze verplaatst zich amper.
Nu enfin, ze heeft ook zichzelf niet gemaakt dus ik zie een hoop door de vingers. Het is
au fond geen slecht kind en ze straalt een charme uit waar het plafond van krult. Verders is ze bloedmooi en heeft ze een
seksuele uitstraling om een roedel Benedictijnen het gemeenschappelijk vuur onder de soutane te bezorgen. Ik zou niks liever
doen dan eens flink mijn leuter in haar weelde dompelen maar ’t is er alsnog niet van gekomen. Te druk van mijn kant
en niet de minste interesse van haar kant.
Goed, dit gezegd zijnde, waar waren we gebleven? Juist, nog nergens. Heb ik u eigenlijk al
een gelukkig nieuwjaar gewenst? Natuurlijk heb ik dat al gedaan. Ik doe de laatste tijd niks anders dan overal waar ik kom
de mensen een gelukkig 2006 wensen. Mocht zulks zichtbaar zijn u zou ongetwijfeld de krassen op mijn gehemelte merken. Gewenst dat ik al heb.
’t Is met geen pen te beschrijven. Laat staan in hoofdletters.
Maar we wijken af. Wat was ik eigenlijk aan het zeggen? Ja, nu zie ik het ook. Dat ik hier
in wezen dus alles zelf doe. Deze site met letters vullen, mijn weblog up to date houden, de goudvissen van vers water voorzien,
maaltijdcheques uitschrijven, achterstallige belastingen betalen, een frauduleuze draai aan de boekhouding geven en als
ik dan nog tijd over heb zou ik ook nog zelf de koffie durven zetten.
Het is allemaal een kwestie van organisatie. Ik ben benevens een godenkind ook een man met
inzicht. Toon mij een appel en een peer en ik zal u stante pede op de verschillen qua vorm wijzen. Wat de smaak betreft moet
u mij excuseren want ik eet nooit fruit. Niks dan schil en pitten.
Geeft u mij maar een blonde Leffe en een bruine volkoren boterham met een schel hesp van
aan de voute. En elke week drie keren frieten met stoofvlees en heler kwakken mayonaise. In wezen ben ik eerder een carnivoor
dan een veganist. Tegen een goed bereide bundel rapen of een nut gemarineerde spruiten zal ik wel geen neen zeggen maar dan
wel graag met een schelle vers geregeld van ’t varken. Soms baart mijn gewicht mij zorgen maar dat doet de honger in
de wereld ook. Zorgen dat ik mij daar over maak! En over die honger èn over dat gewicht.
Mijn dokter, die bij gebrek aan klanten op dat eigenste ogenblik toch niks anders te doen
had, heeft onlangs berekend dat, mochten de mensen allemaal vijftien kilo vervetten, dat de wereld dan zeven centimeter dichter
bij de zon zou komen te staan waardoor op hun beurt de dagen dan weer gemiddeld een kwartier langer zouden duren. Ga met zo’n
wetenschappelijke teringlijder ten oorlog!
Wij
stonden aan een toog Leffe’s te zuipen. Ik en mijn dokter. Toen hij mij van zijn nieuwe theorie op de hoogte bracht
begon zijn neus zowaar te krullen van eigendunk. De mijne begon spontaan te bloeden van zijn onthullingen. ’t Was vijf
uur in de morgen en de eerste bevroren hanen kraaiden hun vroege kille ellende. En de patroon? De patroon, die familie
is van Geert Bourgeois en Margriet Hermans tegelijk, speelde op zijn zingende zaag. Een geutje Laura Lynn bracht hij ten gehore, als ik het mij nog goed herinner. Geen
wonder begonnen die hanen veel te vroeg te kraaien.
Voor de gedesoriënteerden: Laatst geplaatste vertellingen zijn
"2006 Vlaamsche Nieuwjaarswenschen"
"De auditie"
"Trut"
"Leonardo"
Indien wij
hier eerstdaags eindelijk weer eens een volwassen vertelling uit onze pols weten te pleuren dan leest u dit natuurlijk
als eersten.
Mocht u in afwachting altemets niet weten wat gedaan dan kunt u ons via ons gastenboek feliciteren met deze
wonderschone site. Indien er mensen zijn die deze site maar niks vinden dan kunnen zij ons persoonlijk contacteren. Mocht
het een eindje duren eer de telefoon wordt opgenomen weet dan dat Debbie motorisch geen 100% is dezer dagen.
0p 8 februari werd deze inleiding vervangen door...
Beste
vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte...
Wat zegt u? Of wij er nog zijn? Natuurlijk zijn wij er nog. Alive and kicking. Perfecte polsslag
en een hart dat stuwt als betrof het een stuwdam van Zwitserse makelij. Ziet u ze voor u, die stuwdammen van Zwitserse makelij?
Nu, dat treft, wij dus ook niet!
Wij hadden ons voorgenomen om in 2006 te stoppen met roken maar laat ik u meteen maar
bekennen dat dit deerlijk mislukt is. Ondanks de vele pogingen van buitenaf om rokers als zware criminelen te catalogeren
blijven wij volharden in de boosheid. Trouw aan de misdaad. Verslaafd aan de nicotine als een trein aan zijn rails. Wij buigen
in deze vaneigens diep ons hoofd en schamen ons voor zoveel zwakheid, ge ziet dat vanhier.
Debbie, onze typiste, heeft geprobeerd om te breken met haar kwalijke gewoonte maar
de kauwgom die zij hiervoor aanwendde bleek haar maag geen deugd te doen. Elke dag verscheen zij met een pijnlijke grimas
ten kantore en meldde dat haar maag in een acht lag. Na deze melding ging zij zitten en dacht dat dit interne ongemak
een hele dag niks doen verrechtvaardigde. Dat was natuurlijk naast de waard gerekend. Na een week van vage klachten stelde
ik haar dan ook voor de keuze: Of stoppen met stoppen met roken of haar C4. Dientengevolge rookt Debbie weer als een Turk.
Geen wonder dat het mij niet lukt om te stoppen. Als ge verdimme hele dagen op uw dak zit met een kettingrookster!
Adriaan Meurswind, onze facteur, kwam onlangs ons walmende kantoor binnengestapt en
vroeg zich af of dat eigenlijk wel wettelijk was. 'Wat wettelijk?' vroeg ik hem nors want ik zat net ons aantal bezoekers
van de afgelopen maand te bestuderen en de curve toonde een daling van jewelste. 'Awel,' zei Adriaan, 'dat ge sinds begin
januari eigenlijk niet meer moogt roken, op openbare plaatsen en in publiekelijke ruimtes.' Die stoethaspel dacht verdimme
zowaar dat ons kantoor een publiekelijke ruimte was. 'Meurswind, houdt alstublieft uw wafel en ga zeiken in één of ander museum!'
repliceerde ik gepikeerd.
Hij leek behoorlijk op zijn pik getrapt en wierp zonder nog een woord te zeggen de post op het bureau.
Twee dagen later diende die onderkruiper zowaar een klacht in bij de wijkagent. Kunt ge dat geloven? Awel, ik niet!
Meurswind die hier week na week het ene glas J&B na het ander in zijn keelgat goot! Meurswind die hier, ondanks het intern
reglement der posterijen, dag na dag hopen tijd verkwanselde met het staren in Debbie's decolleté! Die klacht werd na
het toeschuiven van een biljet van 100euro meteen geseponeerd, dat spreekt. Sindsdien hangt er een geladen stilte als de post 's morgens
wordt besteld. Beeld maar geen klank, zeg maar.
Enfin, het kan mij eigenlijk geen moer schelen of die aap al dan niet zijn mond opendoet. Ik zal een beetje wakker
liggen vanwege een twist met mijn facteur. Ik heb andere zaken om wakker van te liggen. Hoe wij hier straks bijvoorbeeld dat
bezoekersaantal weer naar omhoog kunnen krijgen. Zoals ik eerder al opmerkte waren die erg ongunstig geëvolueerd, de laatste
tijd. Bepaalde van onze sponsors was deze trend ook niet ontgaan en her en der rezen vragen. Vragen die om een antwoord schreeuwden.
En ik maar onderzoeken aan wat het ligt. De oorzaak blijft tot op heden echter onduidelijk. Om ondertussen onze sponsors
een vals gevoel van veiligheid te geven aangaande hun investering heb ik Debbie de opdracht gegeven om de hele dag lang onze
website aan te klikken zodat onze hits algelijk nog enige blijk van stabiliteit zouden vertonen.
Hoelang het duurt eer één van die sponsors het in zijn hoofd haalt om het IP-adres van al die kunstmatige bezoekers
te traceren blijft koffiedik kijken. Ondertussen werk ik als een gek aan vers leesvoer voor onze echte bezoekers in de hoop
dat deze straks en masse terug de weg naar onze site zullen vinden. Wanhoop dus nimmer en kom geregeld langs.
0p 3 maart werd
deze inleiding vervangen door...
Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven
letter en de immer opkomende gedachte...
Het is begin maart en we hebben ondertussen de kaap van de 10.000 bezoekers overschreden. Vraag mij niet sinds
wanneer onze nieuwe teller telt. Wij hebben er al minstens 4 versleten. Tellers zijn onbetrouwbare compagnons op een
website. Plots raakt de oude blijkbaar buiten werking en dan is het tijd voor iets nieuws. Ware het niet dat wij zelf
niks kunnen onthouden, wij zouden geen teller plaatsen. Onze voornaamste doelstelling wordt week na week bereikt. Er
wordt hier gelezen en dat verheugt ons.
Momenteel hebben wij weinig tijd om nieuwe inleidende teksten neer te pennen. Wij zijn immers onze kantoren aan het
renoveren en het is heus geen sinecure om tussen het lawaai van die werkzaamheden iets op het scherm te krijgen. Wij werken
de laatste tijd voornamelijk in Excel waar wij dagelijks nauwgezet de kosten der verbouwingen bijhouden.
U zult dus nog even geduld moeten oefenen voor het ultieme sfeerverslag van de opening der verniuewde kantoren. Onze
aannemer gokt op einde maart. Hem ondertussen wat kennende hebben wij dientengevolge eind april op het oog. Onze aannemer
is immers een man van vele beloftes.
Ondertussen kunt u natuurlijk terecht op ons weblog en mocht u het daar even allemaal al gezien hebben dan melden wij u met vreugde ons zusterblog van de sympathieke Mariette Courgette. De volksvrouw Mariette blogt in een heel eigen tale en is razend populair bij het gewone publiek.
Hier kunt u straks ook wat nieuwigheden verwachten. Een datum durven wij er niet op te plakken maar vernieuwing is
nakende.
0p 12 maart werd deze inleiding vervangen door...
Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte...
Laat ik mijn lezers maar eens vergasten op een vleugje blues,
dacht ik onlangs, en ik kwakte een liedje van Otis Taylor als achtergrondmuziekje op mijn site. Valt er iets te vieren dan?
Ja, er valt inderdaad iets te vieren.
Meneer Urbain regisseert! Ja, benevens mijn grenzeloze liefde voor vrouwen, het geschreven
woord en tal van alcoholisch vocht is mijn hart ook besmet met de microbe van het theater. Af en toe hijs ik mijn bevallige
kont in een regiestoel om via een knoert van een megafoon het spelende volkje aan te sporen tot schoonheid en discipline op
scène.
Zo ook de afgelopen drie maanden. Ik regisseerde dat de decorstukken ervan daverden en ik
liet bloed, zweet en tranen bij het zoveelste misverstand op het podium. Al bij al blijft het een boeiend gebeuren om zo’n
voorstelling in elkaar te botsen. Het is een puur groepsgebeuren en elke participant is een deel van het grote raderwerk dat
straks, tijdens de première, op het publiek wordt losgelaten. En het wordt prachtig want naast de misverstanden waren er ook
de vele ontroerende momenten, de aangrijpende momenten, het schone van het spel, het vleugje humor, het verassende moment
van een groepsbeweging op schallende muziek. Het is kortom weer een totaalspektakel geworden.
Meer zal ik er hier niet over zeggen. U moet gewoon komen kijken dan kunt u het met eigen
ogen zien. Dit is geen vrijblijvende uitnodiging. Dit is boutweg een bevel. Wie dit bevel in de wind slaat zal storm oogsten.
Of iets van die strekking dus. Ik scalpeer wel vaker een spreekwoord om het in mijn eigen kraam te doen passen. Met andere
woorden
KLIK HIER voor alle informatie!
Nu de publicitaire geplogenheden achter de rug zijn kunnen wij overgaan tot de orde van de
dag en wel deze dat het godverdomme ferm mijn kloten uithangt om elke zondagochtend gewekt te worden door een roedel hyperventilerende
kerkklokken. Jezus allemachtig, wat een krengen zijn dat! Afgelopen nacht werd de fuifzaal waar ik mij bevond omstreeks 4u
gesloten vanwege vermeende geluidsoverlast en nog geen vijf uur later mag de Rooms Katholieke gemeenschap zonder probleem
de hele stad in een chaos beieren. Dat schelt en dat klettert maar dat het een aard heeft en geen ordehandhaver die hier enig
probleem in ziet. Voor mijn part geven ze alle gelovigen een paar oortjes cadeau maar laat hen de gewone mens alstublieft
uitslapen. Meneer Urbain is verontwaardigd, dat heeft u goed gezien! Verdraagzamer zult u ze niet vinden maar er zijn grenzen
aan mijn auditieve tolerantie.
U moet weten, door de verbouwingen hier ten kantore leef ik al de hele week in een auditieve
chaos. Geen wonder verlang ik dientengevolge naar rustige weekends. Men kapt, men boort, men drilt, men ontmantelt, men bouwt…
kortom, gedurende de werkweek vergaan horen en zien dat het niet mooi meer is. Als Debbie een CD van Laura Lynn opzet (dat
typende kalf heeft een smaak om mesthopen mee te ordenen maar dat wist u zo onderhand) dan lijkt Laura Lynn eerder op een
speedmetal combo dan dat je haar het etiket van charmezangeres zou opkleven. Komt natuurlijk deels door haar stem maar heeft
ook te maken met het hier geproduceerde verbouwingslawaai. Het wordt allemaal heel mooi maar de af te leggen weg om tot deze
ultieme schoonheid te komen breekt mij zuur op.
En als u mij nu wilt excuseren, mijn aperitief staat uitgeschonken en ik heb een hoop frustraties
uit mijn lijf te zuipen. Dat er na regen ook zonneschijn komt, zeg maar.
Voor
de gedesoriënteerde lezer: Laatst geplaatste vertellingen zijn:
"Toneel" (aangepast met de laatste nieuwsjes)
"Voor Mariette"
"2006 Vlaamsche Nieuwjaarswenschen"
Mocht u in afwachting altemets niet weten wat gedaan dan kunt u ons via ons gastenboek feliciteren met deze
wonderschone site. Indien er mensen zijn die deze site maar niks vinden dan kunnen zij ons persoonlijk contacteren. Mocht
het een eindje duren eer de telefoon wordt opgenomen weet dan dat Debbie van traagheid een beetje haar levensmoto heeft gemaakt.
0p 21 mei werd deze inleiding vervangen door...
Beste
vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte...
U heeft lang niks meer van ons gehoord maar daar waren allerlei
redenen voor. Niet dat ik deze hier aan uw neus ga hangen maar neem van mij aan dat de drukte hier te snijden was in plakken
van 12 op elkaar. Voor de lezer die niet zo goed is in vergelijkingen betekent dit dus gewoon dat het hier een drukte van
jewelste is geweest.
De renovatiewerken zijn achter de rug. Wij werken sinds een week
vanuit een ultra modern kantoor. De nieuwe designmeubelen getuigen van een sobere pracht en ogen formidabel in de strak
gehouden kubistische ruimte. Je vraagt je soms af hoe die hufters van architecten het verzinnen maar bijna alles werkt hier
nu automatisch. Sensoren zijn vernuftige speeltjes. Eén druk met je vinger op een chromé plaatje en de deuren openen zich
moeiteloos. Mocht ik morgen mijn beide handen kwijtraken in een accident de parcours dan kan ik godverdomme mijn eigen
kantoor niet meer binnen!
En geld dat dat allemaal kost. U heeft daar geen gedacht van.
Er drongen zich dus tevens besparingsmaatregelen op. En waar situeren zich op heden de grootste kosten binnen een
bedrijf? Juist, de personeelskosten! Omdat Debbie van een hele dag toch geen stro van d'aarde raapte heb ik twee weken
terug eindelijk de moed kunnen opbrengen om dat kalf te ontslaan. Ze gilde, ze smeekte, ze tierde en ze dreigde met zelfmoord.
Ik liet me echter geenszins vermurwen. Bij de definitieve overhandiging van haar C4 veranderde Debbie van strategie
en beet een stuk van mijn oorlel. Het proces is nog lopende.
Mijn nieuwe typiste heet Elisabeth. Ze is 1 meter 43 groot en
weegt 41 kilo als ze haar bergbottines aanheeft. Als er automatisch een raam wordt opengeschoven dan dien ik haar op voorhand
te waarschuwen om de veiligheidsgordels van haar bureaustoel vast te gespen want anders waait ze weg. Het is wel een
noeste werkster. Het werk waar Debbie ruim een jaar voor nodig had handelt zij af in een week.
Ze houdt van schorseneren met kaassaus en van Jazz.
Ik houd van asperges in botersaus en Blues. Onze interesses in het leven liggen dus duidelijk mijlenver uit elkaar. Dit stoort
echter niet daar wij ons contact op een louter professionele basis zien.
Elisabeth gaat uiterst klassiek gekleed. Laat het mij anders
stellen: op vestimentair vlak is het één hoop ellende. Jezus wat een kutsmaak heeft die wandelende tak. Mosgroen mantelpakje
uit de jaren vijftig. Rok tot halverwege de kuiten. Beige blouse dichtgeknoopt tot aan de keel. Afwisselend bergbottines en
plat schoeisel. Kort geknipt grijzend haar. Joekel van een bril met ingebouwd leesraam. Bij gebrek aan borsten
draag zij nooit een BH (dit is gewoon een gegeven en dus lang geen opwindende constatatie). Het sex-appeal van Elisabeth
bengelt ergens tussen tante Terry met een snotvalling en Lutgart Simoens na een verkeerd uitgevoerde pneumonectomie!
Edoch, u hoort mij zeker niet klagen. Het werk gaat
vooruit en mijn onwelvoegelijke erecties tijdens de werkuren zijn nu ook verleden tijd. Dit kan dus enkel de lezers ten
goede komen. Vanaf nu zal dat hier nogal een gang gaan gaan! Denk ik toch.
0p 13 december werd deze inleiding vervangen door de huidige.