Home | CV | Links | Madrugada | Adagio | Zakformaat XL | Muziek | Een rustig moment | James Brown R.I.P | Het incident en de perceptie | Fluweel | Toneel | Voor Mariette | 2006 | De auditie | Trut | Leonardo | Het haar van de hond | Confidenties | Aanklacht | Voorjaarsstorm | Het debuut | Scharrelkippen | Misselijk | Grand Cru | Willy | Mirakel | Zappa | 2005 | Engel | Cactusfestival 2004 | Gastheer | File | Zot | Graffiti | Agressie | Gastenboek | Amuse Gueules | Freundin | Gemis | Blankenberge | Dagboek | Schoon | Nostalgie | Protestbrief | Koot en Bie | Herfst | Jasper | 2004 | Voor haar | Topsport | Eerlijk | Slagveld | I.M. : Johnny Cash | Dood | Het proces | Wolfslam | Afscheid | Verkiezingen | Stilstand | Lieg | Jeugdliefdes | De fluit | Sprot | Dilemma | De plekke | Programmaboekjes | Regisseren | 2003 | Brugge 2002 | Vrouwen | Roest | Ongemakken | Piercing | Koe | Onmacht | Prettig gestoord | Huwelijk | De vrouw | Werk | Roken | Stadswandeling | Zij | Ma Beautée | Bezetting | Bezoek | Verjaardagsfeest | Valentijn | Schuldgevoel | Reünie | Stigmata | Rust | Musicals | Cactusfestival | Bejaardenhuis | Erotiek | Vernissage | Zomerliefde | Band | Afspraken | Angst | Brief | Nacht van het boek | Bejaardenbond | Poëzie | Poëzie 2 | Poëzie 3 | Poëzie 4 | Poëzie 5 | Poëzie 6 | Poëzie 7 | Inleidingen 2002 | Inleidingen 2003 | Inleidingen 2004 | Inleidingen 2005 | Inleidingen 2006

Die morgen op het web...

Rust

Een bureau, een stoel en een wit blad. Een man bekijkt het witte blad. Niks dan kleur schiet hem te binnen. Er hangt een ondefinieerbare kilte vanwege de naderende herfst. 

Rusten is

in het eindeloos tumult

van kakelende wijven

het gehoor op nul

genieten

van de allermooiste lijven

 

rusten is samen

kommerloos dwalen

in het heetste zand

van een exotisch land

al de druppels proeven

die jouw lichaam parelt

 

rusten is tussen het

kwetteren van duizenden meeuwen

die ene de kop afwringen

en je wentelen in

de zachtheid

van het dode dons

 

rusten is ook

het ei bakken als het heet is

gulzig aan de dooiers zuigen

wreedaardig aborteren van kuikens

op zijn Romeins

al liggend dus!

 

 

dichtte de (vanwege een slepende verkoudheid) zwaar hoestende man.

 

Gisteren naar Focus gekeken, een regionale zender. Er was regionaal weer erg weinig aan het handje. De leegte van dat soort televisie doet bijwijlen mijn gat in rimpels trekken. Alsook de leegte van mijn glas maar dat is een andere kwestie. Ik ben dus allerminst amateur van regionale televisie. Tijdens zo'n occasioneel avondje regionaal kom ik dan ook meestal niet verder dan een verwoed speuren naar eventueel bekenden in de wilde beeldenmassa. Gisteren was dat dus ook weer zo. Ik kwam tot de vaststelling dat mijn kennis van mijn directe medemens (mijn bovenbuur, mijn winkelier, mijn burgerwacht, mijn levenskracht enzovoort en zoverder...)... dat mijn kennis dienaangaande dus eerder miniem is. Eigenlijk ben ik danig eenzaam dat ik nauwelijks bekenden ken! Dus regionale televisie hoeft voor mij niet zo nodig. Als ik al regionaal nieuws wil horen dan bel ik even snel mijn grootmoeder die mij dan steevast mededeelt dat er eigenlijk geen nieuws is, maar (en dan legt zij altijd een soort geheimzinnige klemtoon op die maar...), maar dat geen nieuws goed nieuws is. Na dergelijke mededeling valt dan vanwege een gebrekkige polsmotoriek doorgaans de hoorn uit haar handen waardoor de verbinding niet zelden verbroken wordt. Mijn grootmoeder heeft alles om een cultfiguur te worden in de wereld van Belgacom&Co!

Eigenlijk hoef ik helemaal geen nieuws uit de regio. Ik heb niets liever dan dat er niks gebeurt. Nog zo makkelijk. Dan dienen er ook geen doden of gewonden te worden geteld. De rust die uitgaat van iets wat niet gebeurt is ontwapenend. Als iedereen zich vanaf morgen twee maanden rustig houdt dan zal er een zekere weldaad over deze aarde neder dalen.

 

De man begreep niet goed waarom de vrouw zichzelf hele dagen meende te moeten bewijzen. Dat ze bijvoorbeeld heus wel een heleboel aan haar hoofd had, dat ze daarnaast ook nog een hoop werk had waar ze met moeite kon over kijken en dat ze godver nooit een minuut op haar gat kon zitten. Zulke dingen meende de vrouw altijd te moeten bewijzen terwijl ze met hem praatte. Dat begreep de man dus niet zo best. "Ik heb haar toch nooit enige luiheid verweten!", dacht hij bij zichzelf. Het viel de man verder ook op dat de vrouw heus niet de enige was die moeite of wroeging ondervond tijdens een stonde ontspanning. Het merendeel van de bevolking scheen daar problemen bij te ondervinden. Dat ze zich ongemakkelijk gaan voelen als ze niet een hele dag presteren.

 

De man was zelf geenszins van een haas gepoept. Hij had het daar nog nimmer moeilijk mee gehad. Van niksdoen lag hij nooit wakker. Wat had hij nu concreet bijvoorbeeld gisteren in de namiddag gedaan. Hij had godverdomme de godganse namiddag in zijn luie zetel gezeten en had naar eigen zeggen de video's gesorteerd. Drie video's had hij in de gleuf geschoven en bij de derde was hij blijven kijken naar een registratie van Pukkelpop. Vier uur voor dat verdomde scherm gezeten en niet één seconde schuld gevoeld. Waarom zou hij ook!

 

Vroeger was dat wel eens anders geweest. Toen dienden er immers nog een hoop dingen bewezen te worden. In die tijd ging hij soms fantaseren en hield hij die fantasie voor waarheid. Zo had hij ooit een hond met vijf poten, elf kinderen, spoot hij elke avond heroïne en gebruikte niet eens zijn eigen naalden, brandde zijn huis tweemaal volledig af waarna hij het eigenhandig terug opbouwde (luxueuzer uiteraard), hij was een kraan in het repareren van lekkende kranen, zijn geestelijke conditie was danig bedenkelijk dat geen psychiater bevoegd genoeg leek om de brokken te lijmen zodat hij uiteindelijk maar zichzelf genas, hij reed dagelijks minstens honderd kilometer met de fiets waarna hij bijwijlen het kanaal Brugge-Gent al zwemmend bezichtigde (heen èn terug, dat spreekt), hij had een interieur dat allang onbetaalbaar was geworden en was hij op de dag van de audities zijn stem niet kwijtgeraakt (keelgriep) dan speelde hij gegarandeerd een hoofdrol in de nieuwste James Bond. Wat bezielde hem in godsnaam om indertijd zijn heel gewone, dagelijkse leven tot dergelijke proporties op te blazen? Een blindelings meeheulen met de massa in die eeuwige overtreffende trap van vergelijking? Veel. Meer. Meest.

 

Een jeugdzonde. Nimmer hervallen. Hadden ze gisteren een bom op het huis moeten droppen dan nog was de man blijven zitten. Om handtekeningen uit te delen, daarvoor wil de man zijn zetel nog wel eens verlaten. Als er hele horden joelende fans aan de deur staan te smeken om een signatuur van zijn hand. Nu staat er wel nooit een mens aan zijn deur te roepen om een handtekening maar al bij al denkt de man toch dat hij daarvoor waarschijnlijk wel nog eens zijn zetel zou verlaten. Of misschien zou hij de desbetreffende massa één voor één tot aan zijn zetel laten naderen, wat het zetten van een handtekening een stuk makkelijker zou maken.

 

Jezus Christus!! Handtekeningen en zetels en fans en inspanningen leveren... het zou de man een rotzorg zijn. Was hij immers deze morgen geen half uur in de badkamer bezig geweest om zijn haar ietwat in model te krijgen? Was dat dan geen arbeid geweest? Ze dachten zij waarschijnlijk dat hij het niet al druk genoeg had als onbekende man, laat staan dat hij nog beroemd zou moeten worden.

Ondertussen vooral niet vergeten om mijn kapper te bellen!

 

Terwijl op dat eigenste moment op de televisie...

 

Ik zal het zeggen Walter, ik zie haar graag!     TING TING TING TING

 

En Pierre, wat heeft onze sympathieke kandidaat gewonnen?

Een prrrrrrachtige prijs Walter, onze sympathieke kandidaat wint immers een diepvriezer met daar bovenop vier jaar gratis ijsblokjes!!!

 

TING TING TING TING.... waarna van zijn eigens een hoop applaus!!!

 

De man vond het eigenlijk helemaal geen boeiende prijs. Thuis had hij een ijskast-diepvries-combi die prima functioneerde en dus geenszins aan vernieuwing toe was. Deels uit liefdadigheid, deels om van het ding af te zijn schoof hij zijn prijs door naar een medekandidaat. De vrouw in kwestie kon haar tranen nauwelijks bedwingen want een ijskast, dat was nu net wat zij nodig had. Ze had immers een week eerder haar echtgenoot vergiftigd (iets met een relatie die van geen kanten liep) en het lijk in stukken gesneden. Daar die hele rotzooi momenteel een beetje storend lag te stinken in haar kelder zag zij haar gekregen diepvriezer reeds functioneel gevuld. Toen de man even later ook een stofzuiger met turboaandrijving aan de vrouw schonk werd die net opgepakt door vierentwintig rijkswachters in uniform die wel wat anders te doen hadden dan een hele avond in hun bureau naar een debiele quiz op televisie zitten kijken. Moordenaars arresteren bijvoorbeeld!

Later zou blijken dat er 1.025.567 mensen naar de quiz hadden gekeken. De vrouw werd wegens moord met voorbedachte rade (die relatie liep al jaren van geen kanten) veroordeeld tot vijf jaar cel waarvan twee jaar effectief (iets met verzachtende omstandigheden). De diepvriezer werd in beslag genomen. Na acht maanden kwam de vrouw vrij wegens goed gedrag en een toegefelijke pruim. Wat met dat laatste argument werd bedoeld daar had de man het raden naar maar hij had er desalniettemin zijn bedenkingen bij. "Ik zal volgende keer nog eens een prijs wegschenken", dacht hij bitter. De man verloor door dit voorval grotendeels zijn geloof in liefdadigheid en in het gerecht. Hij nam zich voor om ooit nog eens voor kok te studeren. Het gerecht zou dan wel weten waar het aan toe was!

 

Op dat moment, enkele mijlen verderop...

In Manhattan was de zomer zo goed als voorbij. In een luxeflat zat Jane onrustig te wachten op Edward die vandaag wel erg lang wegbleef. Nu bleef Edward wel vaker iets langer weg van het werk maar vandaag stoorde zijn wegblijven Jane uitermate. Er waren al af en toe wat woorden gevallen tussen die twee aangaande dat eeuwige overwerk. Edward had Jane altijd kunnen sussen in die materie. Hij was sailsmanager bij een groot bedrijf van airconditioning systemen en opperde vaak dat op de verkoop van verse lucht geen vaste uren stonden. Jane maakte zich vandaag extra zorgen omdat ze zelf een behoorlijk tumultueuze dag achter de rug had. Het was immers weer een drukte van jewelste geweest. Om 13.30u had ze een afspraak in een schoonheidssalon gehad voor het wegbranden van een wrat op de binnenkant van haar dij. Om 14.45u was er een afspraak bij haar psycholoog geweest voor een diepgaande therapeutische sessie. Jane was namelijk als drie dagen zo depressief als de pest vanwege een hardnekkige roos in haar haar. Ze had het erg lastig met die roos omdat ze eigenlijk meer van tulpen hield. Om 16.00u had ze een private afspraak in een plaatselijke Armani boetiek alwaar ze zich een mantelpakje uit de nieuwe herfstcollectie had laten aanmeten. Begrijpelijk dat Jane zich zorgen maakte over het wegblijven van Edward. Hij bracht het geld binnen en bovendien had ze er een moordende dag opzitten.

Een uur later was Edward nog steeds niet thuisgekomen. Jane begon zich nu heel erg op te winden. Allerhande nare scenario's speelden door haar geteisterde hoofd. Er zou toch niks gebeurd zijn? Misschien was hij betrokken bij één of ander zwaar ongeval want ook vandaag hadden de sirenes in Mahattan weer niet stilgestaan. Misschien was hij slachtoffer geworden van een gijzelaffaire waardoor hij nu geboeid en hulpeloos op de harde grond in de kluiszaal van de zaak op zijn vreselijke lot lag te wachten. Hij kon natuurlijk ook zijn terechtgekomen temidden een banale doch bikkelharde straatruzie tussen twee rivaliserende straatbendes. Of overvallen in het lugubere steegje waar hij altijd zijn Buick Coupé parkeerde. Jane begon nu daadwerkelijk te zweten en te beven en zag haar bebloede echtgenoot al voor zich in één of ander ongezellig lijkenhuis. Trillend deed ze zich tegoed aan een drietal tabletten valium bij enige stevige slokken Chivas.

In werkelijkheid was Edward doodleuk zijn nieuwe secretaresse een beurt aan het geven op zijn design bureau maar dat kon Jane bezwaarlijk weten. "Give me more!", kreunde het geile schaap hebberig en Edward pompte zich godbetert nu al te pletter! "Holy shit, what a fucking bitch!", siste hij tussen twee gouden tanden terwijl hij zijn tempo nog ietwat probeerde op te voeren.

 

"Als het gerecht hier in België al desdanig dwaalt, wat moet dat dan niet zijn in Amerika?", vroeg de hoestende man zich ondertussen bezorgd af. In afwachting van zijn studies voor kok zou hij zich vandaag op de bereiding van een begamelsaus werpen. Dat viel helemaal niet mee want in zijn ijskast-diepvries-combi viel geen ei meer te bespeuren. "Hoe kan iemand zonder eieren in huis in godsnaam ooit voor kok studeren?", dacht hij ontmoedigd. Hij zag af van de bereiding van de saus en plofte zich

gelaten voor zijn televisietoestel. Omdat er nergens een kookprogramma bleek te bespeuren zapte de hoestende man naar CNN alwaar hij midden in een ophefmakend proces terecht kwam. Een zekere Jane Crowford uit Manhattan had haar man Edward Brailley, een sailsmanager in airconditioning systemen, op koelbloedige wijze vermoord nadat ze te weten was gekomen dat die godverdomde klootzak al tien jaar lang systematisch zijn hele secretaressebestand had geneukt. Jane had tijdens een liefdesspel zonder medelijden een vlijmscherpe ijspriem door het hart van haar overspelige echtgenoot geboord.

De hoestende man fronste zijn wenkbrauwen en vroeg zich twee dingen af. Hoe kan een mens in godsnaam zijn brood verdienen met het verkopen van lucht en komt daar vroeg of laat geen aids of syfilis van (van dat ongebreideld neuken met secretaresses dan).

Het proces zat net in zijn eindfase en de man was er getuige van hoe Jane Crowford zonder boe of bah werd vrijgesproken. Drie vierden van de jury bestond uit vrouwen en dat fenomeen had volgens gerenommeerde specialisten zeker een invloed gehad op deze milde juridische besluitvorming.

"What the hell is going on!!", dacht de hoestende man verontwaardigd. Hij wist het nu wel heel zeker, in Amerika was niet alleen het gerecht maar tevens de jury tot een puinhoop verworden. Z'n eerder gemaakt voornemen om voor kok te studeren kreeg plots universele allures en hij stortte zich vol overgave op het opwarmen van een blik Zwan worsten.

 

Ondertussen zat in Luik ene Henri Lacroix ook niet stil. In tegendeel, Henri zat te schudden en te beven voor zijn televisietoestel want hij leed aan de ziekte van Parkinson. Hij keek naar hetzelfde proces op CNN en vroeg zich af of die Jane Crowford haar inspiratie voor haar noodlottige daad eventueel niet uit Basic Instinct had gehaald, een indertijd fel gecontesteerde film van Paul Verhoeven. Misschien had haar plan voor de moord tijdens deze film gestalte gekregen. Want werd in deze ruwe prent van Paul Verhoeven ook geen man met een ijspriem om het leven gebracht? Lacroix kreeg een lichte erectie toen hij zich de betreffende scène voor de geest haalde. Zware erecties zaten er voor hem immers niet meer in sinds zijn ziekte haar terminale fase had ingezet. Henri Lacroix voelde plots een hevige drang om iemand deelgenoot te maken van zijn bevindingen. Hij zette zich aan zijn bureau (iets wat bij Henri toch vlug ongeveer drie kwartier in beslag nam vanwege zijn onstabiele mobiliteit), nam een blad papier en begon in een wild op en neer deinend en daardoor bijna onleesbaar geworden handschrift te schrijven naar één zijner kennissen.

Cher Ernest, je vous écrit cette lettre parce que je pense............

 

Maar soit, die brief is hier nu eigenlijk niet van tel. Of juist wel? Dat we het zelf niet weten!

 

Net op dat moment was de sociale rust in België weer ver te zoeken. Heel het land stond op zijn kop. Er was een massale staking bij de post geweest waardoor een hoop post onaangeroerd was gebleven. Nu liep die staking ten einde. Een loonsverhoging had er evenwel niet ingezeten maar toch was de belofte bekomen dat de wintervesten van de facteurs gevoerd zouden worden. Een compromis, heette dat. Toen het werk werd hervat diende er verschrikkelijk vlug te worden gewerkt wat de kwaliteit van het werk en de accuraatheid van de brievenbestellers geenszins ten goede was gekomen. Hopen brieven werden in verkeerde bussen gedropt en er heerste een nooit eerder geziene correspondentiële chaos. De foutieve postbedeling was het gesprek van het moment en de facteurs smeten er volgens het ontstemde volk nog niet lichtjes met hun gevoerde klakken naar. In tegenstelling tot de vesten waren de dienstklakken reeds gevoerd. (Dit had het postpersoneel bekomen tijdens een vorige wilde staking die toen eigenlijk de voering van het schoeisel tot reden had gehad maar waar toen ook een soortgelijk compromis uit de bus was gekomen. Men deed wat van compromissen sluiten bij de post in die tijd.)

Feit was dus dat er postmatig een nooit geziene chaos heerste. Het volk betaalde elkaar zijn rekeningen, las elkaar zijn intiemste brieven, wist wie welke seksartikelen per post ordonneerde kortom, de privacy van de Belgische staatsburgers was weer eens ver te zoeken.

 

De hoestende man zat aan de ontbijttafel en werkte zich gezwind door een zevental croissants. Toen hij de laatste kruimels tot zich had genomen ruimde hij de tafel af, schonk zich nog een heerlijke kop koffie en liep naar de deur om de ochtendpost. Naast een hoop reclamefolders, twee meldingen die hem miljonair maakten en een boel rekeningen vond hij ook een brief van ene Henri Lacroix uit Luik die eigenlijk voor Ernest Vanbezien, zijn overbuur, was bestemd. Nieuwsgierig maakte hij de enveloppe open, nam de brief eruit, ontvouwde die en begon te lezen. Nu had de hoestende man al wat meegemaakt in zijn leven maar deze brief sloeg werkelijk alles. Kust nu mijn kloten, een brief van een Parkinson patiënt in het Frans!! riep de man hoestend en fluimend tegelijk uit. Hij rochelde en hapte naar adem. Neen, die verkoudheid was er niet echt op verbeterd. Misschien kon hij maar beter

eerst voor dokter studeren en dan voor kok. Maar momenteel had hij andere zorgen aan zijn hoofd. Een brief van een Parkinson patiënt in het Frans met name. Daar zou de man nooit van zijn leven wijs uit geraken. Zowel zijn kennis van Parkinson als die van het Frans waren nihil. Toen nam de fel hoestende man een betreurenswaardig besluit. Hij scheurde de brief en gooide hem prompt in de Leuvense stoof. Nooit zullen wij als lezer dus deelgenoot worden aan de gedachtegang van Henri Lacroix aangaande de vermeende invloed van Basic Instinct op het moordend gedrag van Jane Crowford uit Manhattan.

De hoestende man (er kwam nu af en toe ook bloed mee naar boven) nam een stevige slok hoestsiroop uit een gezinsflacon en stak een sigaret op. De geïnhaleerde rook prikkelde zijn longen enorm en hij begon van de weeromstuit onbedaarlijk te hoesten. Die hoestsiropen zijn ook niet meer wat ze ooit zijn geweest, mompelde hij hoogst ontevreden. Uit verveling zetten hij de televisie aan en van op de nieuwsredactie van een commerciële zender berichtte men dat er in het vervolg geen kandidaten meer zouden worden geselecteerd voor het rad van fortuin met een moord op hun geweten. Er waren immers een hoop klachten gekomen van die 1.025.567 kijkers. Men vond het een regelrechte schande dat er zoveel onbesproken mensen waren die ook wel eens aan dat rad wilden draaien maar dat men tijdens de selecties blijkbaar de voorkeur gaf aan moordenaars en geboefte. Eén protesterende kijker ging zelfs zover dat hij in een aangetekend protest eiste dat de moordenares in kwestie aan het rad zelve geradbraakt zou worden tijdens een extra live uitzending. De commerciële zender overwoog nog even om op die vraag in te gaan omdat zon gebeuren onbetwist heel wat kijkers zou lokken doch minister Verwilghen stak er een stokje voor. Om juridische redenen kon een dergelijke uitzending niet worden uitgezonden, dixit de minister. Toen had Verwilghen in de ogen van de kijkers nog niet lichtjes gescheten. Het volk bleef morren en van zijn kloten maken en minister Verwilghen werd publiekelijk door fervente radaanhangers belaagd en bekogelt met klinkers en bonusprijzen. Die mens was nergens nog op zijn gemak.

 

Groot gelijk dat ze de boel stevig op stelten zetten ! opperde de hoestende man. Hij deed de televisie uit want er zou nu een live debat volgen met als thema: Dienen moordenaressen die deelnemen aan Het Rad Van Fortuin geradbraakt te worden aan datzelfde rad of niet? De hoestende man zag zulks debat helemaal niet zitten omdat het hele debat toch weer op een welles nietes spelletje zou uitdraaien en van zulke dingen had de man zijn buik meer dan vol. Het live debat, zo zou later blijken, trok 4.687.955 kijkers. Een absoluut record in het kijkcijfergebeuren. Ook dat zou later blijken. De hoestende man kleedde zich aan om boodschappen te doen. Vooral geen eieren vergeten te kopen, liep hij alsmaar voor zich uit te mompelen, als wou hij zichzelf op deze manier een geheugensteuntje verschaffen.

Op zijn weg door de grote boze stad liep de man benevens te hoesten ook steeds een lied van Nick Cave te neuriën. Where the wild roses grow, heette het nummer. Het betrof een duet met de uiterst bevallige Kylie Minogue. Wat vond de man dat een prachtig nummer. Terwijl de man volop aan Kylie Minogue dacht kwam een Jehovagetuige molenwiekend met een boekentasje naar hem toegelopen en riep hem een tikkeltje hysterisch toe: Maakt u klaar, gij simpele, het einde der wereld is nabij! De totale Apocalyps komt nader!! Hij had beter oog gehad voor die autobus die naderde want hij liep er te kloefe onder. Aan de autobus scheelde er niks maar de Jehovagetuige spetterde op spectaculaire wijze uit elkaar waarbij zijn boekentas in de lucht werd gekatapulteerd. Een wulp Wachttorens dwarrelden ter aarde. De weg werd plots geplaveid met een ongrijpbaar geloof. Het was zowaar een vredig tafereel. Jammer van al dat bloed, dacht de hoestende man. Als teken van een laatste vorm van respect legde hij zijn jas van paardenleder over het slachtoffer. Dat bleek echter geen goed idee want in plaats van de 100 kwam het abattoir de overledene ophalen. Dacht men dus godver blijkbaar dat er een paard onder die autobus was gesukkeld. Van een misverstand gesproken! grinnikte de hoestende man. Where the wild roses grow neuriënd vervolgde hij zijn weg.

 

Voor de kruidenierszaak trof de hoestende man een bevallige vrouw die zorgwekkend kijkend naast haar boodschappentas zat geknield. Hij gleed zomaar uit mijn hand, moet je kijken welke troep! jammerde de vrouw. De man keek over haar schouder in de tas en zag op de bodem een zestal gebroken eieren liggen. Daar valt niks meer aan te doen! constateerde hij droog. Dat heb ik de laatste tijd wel vaker, zei de bevallige vrouw, dat ik alles uit mijn handen laat vallen!

 

Herfsthanden

laten de dingen

tijdelijk los.

 

dichtte de hoestende man en keek daarbij dromend naar het stervende oker der bomen. Hij stapte de winkel binnen en kocht eieren. Die avond maakte hij zijn eerste behamelsaus. Het kwakje bleek nauwelijks eetbaar maar toch was de man fier op zijn werk. Hij zette zich lui in de zetel, dacht aan de bevallige vrouw en voelde een intense tinteling van geluk door zijn aderen jagen. "Ze was schoon in haar breekbaarheid..." mijmerde hij.

 

 

Urbain alpain.

Enter supporting content here