Wereld in angst
Iedereen stond te kijken
naar de plaats des onheil. Een donker gat in de wereld. Daar ergens moest het gebeurd zijn. De schade was niet te overzien.
Kranten schreven erover. Op de televisie waren beelden te zien geweest. Zwarte sneeuw. Retro televisie. Geen duidelijkheid
maar een oneindig gapende wonde. Een wonde vol slijk en vuiligheid. Zwart bloed dat de fantasie deed kolken. Er werd over
niks anders meer gesproken. Dagelijks ging een stoet van nieuwsgierigen het gat bezichtigen. Waar ze stonden was weliswaar
niks te zien maar iedereen bleef. Hier ging het gebeuren. Hier hadden de camera's ook gestaan. Alsof het drama elk moment
zichzelf kon openbaren. Maar er ontbaarde zich niks. Mensen weenden en troostten elkaar. Hoe was het mogelijk en hoe had het
kunnen gebeuren. In een mededeling zei de eerste minister dat de toestand ernstig was. De regering zou onmiddellijk overgaan
tot het nemen van dringende maatregelen. Dit mocht in de toekomst niet meer gebeuren. De oppositie riep luid om één of ander
ontslag. Uit alle uithoeken van de wereld kwamen telegrammen met boodschappen van medeleven. Hier en daar werd een minuut
stilte in acht genomen. Specialisten gaven hun mening en werden nadien bedankt voor hun uiteenzetting. Er werden verbanden
gelegd die naar geen enkele oorzaak verwezen. Ook de man in de straat werd naar zijn mening gevraagd. Iedereen murmelde dat
het verschrikkelijk was. Tranen liepen uit ooghoeken via rimpels in verweerde gezichten naar verkrampte monden. De camera's
zoemden er onbeschaamd op in. Angst is een klauw die redelijkheid aan flarden rijt.
Men zegt dat de mens zichzelf
aan het vernietigen is. Van roken ga je dood. Drinken schaadt de lever. Eten doe je niet ongestraft. Met ademen moet je voorzichtig
zijn. De ozonlaag scheurt open. Afval is een probleem. Blijf uit de zon. Ga dood aan duizend angsten en vergeet te leven.
Urbain
Alpain