België mag dan al een paradijs zijn om in te wonen, ons klimaat blijft beneden alle peil. De liters vocht die hier jaarlijks naar beneden zeiken zijn spectaculair. Als Belg kun je dus maar beter over een degelijk zwembrevet beschikken. Veiligheid voor alles. Ik zit uitermate safe op dat vlak. Op mijn zwembroek prijkt al jaren het insigne van redder. Niet dat ik tot hiertoe deze vaardigheid al vaak in de praktijk heb toegepast. De enige persoon die ik ooit het leven redde was mezelf. We schrijven 26 juli 1979. Een snikhete dag. Ik was stomdronken en een duik in het water zou mij ongetwijfeld goed doen. Na een behoorlijk ongecontroleerde duik in een vrijwel droge Ourthebedding kon ik mij moeizaam naar de oever slepen en redde ik aldus mezelf. De foto's die van dit incident werden gemaakt door mijn toenmalige Duitse vriendin zijn tot hiertoe nimmer voor publicatie vrijgegeven. Het waren erg wazige kiekjes. Zij was immers ook behoorlijk in de wind. Een Duits drankorgel waarop het echter altijd moeilijk spelen bleek.

Pas toen ik zeker wist dat zij geen enkel aandeel had in de afgrijselijke Holocaust ging ik een verhouding aan met deze Duitse schoonheid. Ze heette Hannah maar ik noemde haar mein Strüdelfädchen.  Ze verbleef afwisselend in België en in Duitsland. Iets met gescheiden ouders, als ik het mij goed kan herinneren. Haar familiale toestand zou mij een zorg zijn. En toch bleek net deze toestand na een tijd op onze verhouding te wegen. Daar zij maar periodiek in ons land verbleef was onze onthouding navenant. Ze schreef me wel erg vaak ter compensatie. Al na haar eerste schrijven merkte ik dat Hannah in een snackbar werkte want ze pleegde haar schrijfsels steevast op servetten van de zaak. Inhoudelijk hadden haar brieven akelig weinig om het lijf. Een hoop puberaal liefdesgekwetter van een Mädchen dat haar Nederlands beheerste zoals Jan Thys zijn humor in die tijd (geen wonder verlegde deze laatste zijn activiteiten dan ook naar Duitsland). Haar humor beheerste Hannah dan weer zoals een doorsnee Belgische beroepsrenner zijn Nederlands beheerst. Kortom, haar brieven waren eigenlijk al even overbodig als een antidiefstal systeem op een roestende Lada. Dat ze haar zieleroerselen op servetten schreef stelde mij echter wel in staat om mijn zaad (en dat wist wat in die tijd) na lezing zacht in haar woorden te storten. "Orale sex après la lettre", schreef ik haar eens omtrent deze wijze van doen, waarop zij uitermate droog en ontwijkend antwoordde dat haar Frans niet zo best was.

Na dergelijke bevredigende handenarbeid werden de servetten in kwestie meestal doorgespoeld. Veel archiefwaarde hadden ze immers niet en ik diende mijn moeder ook niet onnodig te belasten met kleverig bewijsmateriaal aangaande mijn seksuele ontplooiingen van dat moment. Het mens had nog niet genoeg aan haar hoofd! Toen Hannah in september van datzelfde jaar 1979 door haar tandarts werd veroordeeld tot het dragen van een beugel heb ik het uitgemaakt. Ik zag een lief met een hoop ijzer in haar mond gewoon niet zitten. Ik was als de dood om bij elke occasionele zoen mijn tong in de vernieling te tongen! Nu zijn dergelijke praktijken schering en inslag en loopt elke zichzelf respecterende jongeling tussen 14 en 17 gebeugeld door het leven maar toen was dergelijke behandeling nog eerder uitzonderlijk.

"Als je een brug bouwt zal ik mij erover wagen", probeerde Hannah nog in een soort smekend Duits. "Zo moeten ooit de Joden hebben geklonken", jaagde het huiverend door mijn kop en ik bleef bij mijn besluit.

In 1998 zag ik Hannah terug op een schoolreünie. Ze was ongehuwd gebleven, had een prachtige mond tanden, verdiende één miljoen netto per maand, woonde in een villa in Monaco en gunde mij geen blik.

Urbain Alpain.