Home | CV | Links | Madrugada | Adagio | Zakformaat XL | Muziek | Een rustig moment | James Brown R.I.P | Het incident en de perceptie | Fluweel | Toneel | Voor Mariette | 2006 | De auditie | Trut | Leonardo | Het haar van de hond | Confidenties | Aanklacht | Voorjaarsstorm | Het debuut | Scharrelkippen | Misselijk | Grand Cru | Willy | Mirakel | Zappa | 2005 | Engel | Cactusfestival 2004 | Gastheer | File | Zot | Graffiti | Agressie | Gastenboek | Amuse Gueules | Freundin | Gemis | Blankenberge | Dagboek | Schoon | Nostalgie | Protestbrief | Koot en Bie | Herfst | Jasper | 2004 | Voor haar | Topsport | Eerlijk | Slagveld | I.M. : Johnny Cash | Dood | Het proces | Wolfslam | Afscheid | Verkiezingen | Stilstand | Lieg | Jeugdliefdes | De fluit | Sprot | Dilemma | De plekke | Programmaboekjes | Regisseren | 2003 | Brugge 2002 | Vrouwen | Roest | Ongemakken | Piercing | Koe | Onmacht | Prettig gestoord | Huwelijk | De vrouw | Werk | Roken | Stadswandeling | Zij | Ma Beautée | Bezetting | Bezoek | Verjaardagsfeest | Valentijn | Schuldgevoel | Reünie | Stigmata | Rust | Musicals | Cactusfestival | Bejaardenhuis | Erotiek | Vernissage | Zomerliefde | Band | Afspraken | Angst | Brief | Nacht van het boek | Bejaardenbond | Poëzie | Poëzie 2 | Poëzie 3 | Poëzie 4 | Poëzie 5 | Poëzie 6 | Poëzie 7 | Inleidingen 2002 | Inleidingen 2003 | Inleidingen 2004 | Inleidingen 2005 | Inleidingen 2006

Die morgen op het web...

Schuldgevoel

Wij mannen hebben de kwalijke reputatie onze pik achterna te hollen.
Daar zal ongetwijfeld wel iets van aan zijn. Toch heb ik de indruk dat het gevaar soms ook van de andere kant loert. Dat sommige vrouwen  blijkbaar aardig op weg lijken om ons ook op dat vlak bij te benen.

Onlangs nogal zwaar doorgezakt in een plaatselijke blueskroeg. Ik stond behoorlijk dronken aan de toog toen plots een vrouw (die ik trouwens van ergens kende) naast me kwam staan. En plots wist ik weer vanwaar ik haar kende. Ik herkende haar prachtige grijsblauwe ogen. Ogen zijn voor mij als foto's. Alleen zijn ze soms erbarmelijk ontwikkeld. Als mensen bijvoorbeeld scheel kijken en van die dingen. Daar kunnen die mensen natuurlijk niks aan doen, maar zij, zij keek niet scheel. Zij had alleen maar prachtige grijsblauwe ogen. En daar herkende ik haar dus aan.

Opeens begon die trut me daar zonder aanwijsbare redenen de mantel uit te vegen. Dat ik mijn vrouw ontrouw was en dergelijk gezever. Ze mocht dan al een paar parels in haar kop hebben zitten, mekkeren kon ze anderzijds ook als de beste. Dat het toch niet door de beugel kon dat ik, die volgens haar bronnen gezegend bleek met een prachtige echtgenote, dat ik dat arme mens zomaar in het openbaar bedroog en dat zo'n dingen van weinig respect getuigden. Ik probeerde haar uit te leggen dat haar verhalen niet helemaal klopten, dat wij in onze relatie elkaar een bepaalde vrijheid probeerden te laten. Dat we af en toe het hek van de kooi van het huwelijk op een kier lieten staan. Dat bepaalde mensen, die zelf in een volledig gesloten kooi leefden, blijkbaar nood hadden om uit een soort misplaatste jaloezie geruchten de wereld in te strooien. Ze bleek echter niet voor rede vatbaar want ze bleef maar mekkeren over het vermeende onrecht dat ik mijn wederhelft aandeed. Ik wendde me van haar af. Dat negeren bleek te helpen. Langzaam verstomde ze en ging op in de anonieme meute van het café.

Een half uur later kwam ze weer naast me staan. Haar onsamenhangend gebazel deden een dronkenschap van jewelste vermoeden. Twee ladderzatte mensen naast elkaar aan de bar van een blueskroeg... daar komen ofwel tranen ofwel ongelukken van. Plots vond ze me een knappe vent met heel wat verborgen charmes. Raak daar verdomme maar eens aan uit als je zelf ook meer dan vijftien glazen witte wijn hebt genuttigd. Er hing met andere woorden duidelijk een soort seksueel onweer in de lucht. Je hoeft op zo'n moment geen weerman te zijn om dergelijke dingen feilloos te constateren. Het was zwoel en drukkend aan die toog en het was niet simpel om naar behoren te ademen. Om een lang verhaal kort te maken, ze wou graag in alle intimiteit met me verder praten en of ik haar soms geen lift tot aan haar flat kon geven. "Als je wilt dan zet ik koffie voor je", voegde ze er quasi bezorgd aan toe. Vanwaar toch die plotse ommekeer vroeg ik me af.  Ik had een onweerstaanbare drang om haar te melden dat ze haar koffie en voor mijn part ook dat koffiezetapparaat door haar raam kon keilen, maar er waren die ogen, die prachtige, grijsblauwe ogen.

Ze woonde in een karakterloze blok sociale appartementen ergens aan de rand van de stad. Haar flat was erg burgerlijk ingericht. Veel meubelen stonden er niet maar in wat er stond had ik voor hetzelfde geld graag de fik gestoken. Dat zou echter nog een hoop moeilijkheden met zich hebben meegebracht. Dat wijf had namelijk geen open haard. En om zomaar brand te stichten temidden een zithoek van een flat die deel uitmaakt van een appartementsgebouw met minstens nog 54 andere flats... nu ja, daarvoor zou een mens op z'n minst aan een ernstige vorm van pyromanie moeten lijden. Zij, van haar kant, zij stond zo heet als beide WTC torens samen na de fatale crash van september 2001. Maar in feite had ik geen enkele zin om die ontaarde vuurzee te blussen. Na drie koppen koffie met evenveel glazen cognac begon ze avances te maken.  Ik vond haar typisch een vrouw waar ik geen greintje schuldgevoel voor wilde voelen. Schuldgevoel omdat je jezelf nog maar eens hebt verloren in de seksuele weelde van een vreemd lichaam. Ik loog dat ik nog heel even een pakje sigaretten ging halen in mijn wagen. Het laatste wat ik van haar zag waren twee geile, prachtige grijsblauwe ogen. Beneden gekomen startte ik mijn wagen en reed behoedzaam huiswaarts. Als ik haar nog eens zie zeg ik dat ik in haar lift in coma ben geraakt, van opwinding... ah, so what, ik lul me er wel uit !!

 

Urbain Alpain

Enter supporting content here