Home | CV | Links | Madrugada | Adagio | Zakformaat XL | Muziek | Een rustig moment | James Brown R.I.P | Het incident en de perceptie | Fluweel | Toneel | Voor Mariette | 2006 | De auditie | Trut | Leonardo | Het haar van de hond | Confidenties | Aanklacht | Voorjaarsstorm | Het debuut | Scharrelkippen | Misselijk | Grand Cru | Willy | Mirakel | Zappa | 2005 | Engel | Cactusfestival 2004 | Gastheer | File | Zot | Graffiti | Agressie | Gastenboek | Amuse Gueules | Freundin | Gemis | Blankenberge | Dagboek | Schoon | Nostalgie | Protestbrief | Koot en Bie | Herfst | Jasper | 2004 | Voor haar | Topsport | Eerlijk | Slagveld | I.M. : Johnny Cash | Dood | Het proces | Wolfslam | Afscheid | Verkiezingen | Stilstand | Lieg | Jeugdliefdes | De fluit | Sprot | Dilemma | De plekke | Programmaboekjes | Regisseren | 2003 | Brugge 2002 | Vrouwen | Roest | Ongemakken | Piercing | Koe | Onmacht | Prettig gestoord | Huwelijk | De vrouw | Werk | Roken | Stadswandeling | Zij | Ma Beautée | Bezetting | Bezoek | Verjaardagsfeest | Valentijn | Schuldgevoel | Reünie | Stigmata | Rust | Musicals | Cactusfestival | Bejaardenhuis | Erotiek | Vernissage | Zomerliefde | Band | Afspraken | Angst | Brief | Nacht van het boek | Bejaardenbond | Poëzie | Poëzie 2 | Poëzie 3 | Poëzie 4 | Poëzie 5 | Poëzie 6 | Poëzie 7 | Inleidingen 2002 | Inleidingen 2003 | Inleidingen 2004 | Inleidingen 2005 | Inleidingen 2006

Die morgen op het web...

Bezoek

Een mens krijgt soms bezoek van mensen die je eigenlijk liever niet over de vloer wilt hebben. Uit pure beleefdheid ontvang je ze toch. En dan doen zich 'toestanden' voor. 

 

Niet dat u in mij een doorwinterde wandelaar moet vermoeden, maar soms sleep ook ik mij te voet van punt A naar punt B teneinde een beetje in beweging te blijven. Als je immers praat met mensen die ooit een medisch diploma hebben behaald dan hoor je zulke dingen wel vaker. Dat een mens deugd zou hebben van periodieke lichaamsbeweging.  Tijdens die wandelingen valt het me steeds weer op hoe gulzig de mensen elk stukje grond aan het inpalmen zijn. Stenen, stenen en nog eens stenen. Met aan de andere kant waarschijnlijk leningen, leningen en nog eens leningen. Het zal dan ergens toch waar zijn zeker, dat wij als Vlamingen met een baksteen in de maag worden geboren? En als het dan al niet van die baksteen is dat sommigen met een zware maag rondlopen dan zal het ongetwijfeld van al die leningen zijn. Want vóór dat huis dient ook nog eens een passende auto... etcetera, etcetera... en nooit content !

 

Huizen en passende auto's. Ze doen me aan Pierre denken.

Hij is dronken, lastig en dient dus dringend de deur uitgewerkt te worden. Ik smoes dat ik nog een hele hoop te doen heb. Ik dien nog minstens de helft van een ongelofelijke berg werk te verzetten. Hij praat dwars over die berg heen. Hij is gekomen en niets laat vermoeden dat hij ook gauw weer zal gaan. Dat is het probleem met die gast. Hij zuigt zich steeds als een bezetene aan mij vast.

 

Hij lult dat hij veranderd is van auto en van vrouw. Het eerste heeft iets te maken met een nooit eerder geziene stuntaanbieding bij BMW. Het tweede met een nu reeds vier jaar durende vete waar ze toch nooit meer uitgeraken, denken ze beiden.

"In vijf seconden van nul naar honderd per uur !", hoor ik hem gewichtig doen.

Wij zaten ooit samen in dezelfde VZW. We zouden optredens organiseren. Daar had Brugge op dat moment nood aan want er gebeurde nooit iets. Een jaar later

bleek alles één grote luchtbel, een utopie. Ik kende voldoende groepen maar hij had geen geld. De boel werd opgedoekt en met die opdoeking namen wij ook afscheid. Ik van hem, zo blijkt nu. Hij BLIJFT maar aan me kleven. Ik heb eigenlijk nooit erg veel in hem gezien. Met dat kleven heb ik het dus knap lastig. Er gaat geen week voorbij of hij komt me opzoeken. Op zon momenten meent hij me verdomme steevast te moeten meesleuren in zijn huwelijksproblemen. Alstublieft zeg, ik ben geen gezinstherapeut !

 

"Weet je wat het is, met die wijven", begint hij één van zijn dubieuze stellingen, "dat ze godver allemaal denken onvervangbaar te zijn!" Hij staart voor zich uit en zijn ogen worden vochtig.

 

"Waarom huilt die meneer?", wil mijn jongste zoon weten.

"Die meneer huilt om zijn vrouw, om zijn vorige vrouw", fluister ik hem toe.

Mijn jongste heeft een leeftijd bereikt waarop hij via klasgenootjes vrij vaak geconfronteerd wordt met de steeds groeiende huwelijksproblematieken in onze maatschappij. Ruim de helft van zijn vriendjes hebben gescheiden ouders.

"Zul jij altijd bij mama blijven?", vraagt hij me heel bezorgd.

"Natuurlijk knul!", aai ik hem door het haar.

Bevredigd door mijn geruststellend antwoord huppelt hij neuriënd naar boven. Ik hoop dat ik hem op dat gebied nooit moet teleurstellen. Maar 'altijd' en 'eeuwig',  het zijn in relaties soms erg relatieve begrippen. Hout vasthouden !!

 

"Mag ik een whisky?", vraagt mijn ongenode gast hulpeloos.

"Zou je nu nog wel drinken, je bent met een nieuwe wagen en je hebt blijkbaar al heel wat achterover gekapt?", probeer ik zijn alcoholische hunker te temperen.

"Zie je wel, je spant met haar samen, je heult met haar mee, ik heb mijn drankgebruik volledig onder controle" jankt hij klagend.

Dat is het dus. Hij wou mij absoluut eerst zien. Dat ik straks, los van alle objectiviteit, zijn kant zou kiezen. Dat ik haar verhaal pas na het zijne hoor. Het zal mij eerlijk gezegd aan mijn reet roesten om in deze zaak ook maar enige partij te kiezen.

Omdat hij blijft aandringen en pas nadat hij me heeft beloofd om straks nog een paar koppen koffie te drinken alvorens hij vertrekt, schenk ik hem een whisky. Die koffie is heel belangrijk. Het is immers vrijdagavond en uit de media heb ik begrepen dat weekendongevallen doorgaans aan alcohol te wijten zijn. Ik wens heel vaak dat Pierre er niet zou zijn, maar dood... neen, dood heb ik hem nog nooit gewenst.

 

"Weet je wat het verder ook nog is met die wijven", poneert hij na een eerste slok zijn tweede stelling, "dat ze godver rond hun veertigste allemaal wel eens iets anders willen... dat ze zich menen te moeten bewijzen door met jongere kerels aan te pappen!"

"Ik betwijfel of mijn vrouw...", probeer ik hem een ietwat te corrigeren, maar hij raast er aan duizendvierhonderd woorden per uur overheen.

"Denk je nu echt dat jouw vrouw een uitzondering vormt ? Denk je dat nu echt ? Ze is niet thuis toch ? Waar denkt meneer dat mevrouw uithangt op dat uur van de avond? Zal ik het je zeggen ? Die ligt met geopende benen onder één of andere jonge hengst ! Let op mn woorden en kom achteraf alstublieft niet janken dat ik je niet heb verwittigd!"

Die gore, vuile smeerlap probeert mij godverdomme in zijn eigen problematiek mee te sleuren. Die gaat hier nondedju ongestraft een beetje zitten veralgemenen. Het is niet omdat zijn huwelijk een ramp is dat het mijne kwakkelt!

"Ze ligt verdomme rillend van genot met een ander te rampetampen!", doet hij er genoeglijk nog een schep bovenop.

"Mijn vrouw heeft de nacht. Ze werkt om de boel hier financieel een beetje op punt te houden. Snap je ?", probeer ik rustig te blijven.

"Alsof dat een geruststelling kan zijn...", snuift hij grijnzend, "dat ligt onder een jonge dokter en jij bent de laatste die het zal weten, die het zal willen weten !"

"Wil je ophouden ? Wil je alstublieft die gore bek van je dichthouden of ik lazer je onmiddellijk de deur uit ! Begrepen, lul ??"

Mijn woorden grijpen hem naar de keel. Er vormt zich een krop. Hij wordt heel stil en zijn onderlip trilt. En dan gaat hij plots zacht voor zich uit zitten janken. Ik kan geen mensen zien huilen. Mijn hart breekt bij elk miniem gesnotter. Pierre weet dat en maakt dankbaar gebruik van mijn zwakheid. Comedia del arte!

"Zullen we nog een whisky drinken ?", stel ik nu zelf voor.

"En dan vergeten we gewoon wat ik gezegd heb.", probeert hij zich te veront-schuldigen. "Sorry, dat was niet netjes, dat van je vrouw en zo..."

"Geeft niks !", wuif ik grootmoedig en vergevingsgezind de hele affaire weg. Alsof er niets is gebeurd. Zat die godverdomde smeerlap hier daarstraks nog mijn vrouw voor hoer te verslijten en ik... ik vergeef het hem. Ik ben een lafaard, een schijter. Ik zou hem minimaal een dreun tegen zn smoel moeten verkopen. Maar neen, ik vergeef het hem !!

 

Twee uur later zitten we midden de pousse-cafés en zijn we ongelofelijk dronken geworden. Nog een half uur later is de koffie op en drinken we de cognac puur. We vertellen elkaar grappen die allang niet grappig meer zijn. Hij bralt de ene dubieuze stelling na de andere en ik bevestig hem lachend in zn dwaasheden.

De telefoon rinkelt en ik probeer om waardig te antwoorden. Het gesprek duurt net geen twee minuten.

"Het was je vrouw, je eerste...", zeg ik met onvaste stem, ze wou weten wanneer je thuiskwam.

"Mijn eerste vrouw? Ze had me nochtans verzekerd dat ze nooit meer terug zou komen!" zegt hij gespeeld verbaasd.

Hij drinkt zijn glas leeg, staat wankelend recht en loopt onvast naar de deur. Hij bedankt me voor de leuke avond en valt dan voor onze deur languit op zijn bek.

Een kwartier later komt zijn vrouw hem halen in een aftandse rode Opel Kadet en zegt : "Pierre, als jij zo doorgaat met drinken dan gaan wij één dezer dagen nog eens uit elkaar!"

Ik denk dat ze het meent. Ik denk ook : So what, het is overal eentwa(t) !

Enkele ogenblikken later scheurt zij opgefokt de straat uit. Hij ligt uitgeteld naast haar op de passagierszetel. Vóór onze gevel rest alleen nog zijn fiets. Een vaalgroene Flandria. Minstens vijfentwintig jaar oud, schat ik stilletjes.

 

Urbain Alpain

 

Enter supporting content here