Een echtscheiding is tegenwoordig danig kostelijk dat hij zal moeten
wachten tot hij erft eer hij kan scheiden. Zijn ouders zijn echter nog in blakende gezondheid. Vandaar dat hij de zaak
nog even uitstelt. Voor de kinderen moet hij het niet laten want ze hebben er geen. Neen, hij wil van haar af maar het mag
hem geen geld kosten. De zin van het leven is voor hem recht evenredig met het saldo van zijn bankrekening. Ondertussen dulden
zij elkaar. Praten doen zij al een hele tijd niet meer. Met schelden zijn ze ook gestopt. Hij kreeg er een droge keel van
en haar lippen gingen er van barsten. Als hij heden zwart denkt droomt zij wit. Ze roken als Turken. Hij uit verveling en
zij van de zenuwen. Op de met nicotine doordrenkte salonmuur gaapt een wit vierkant waar ooit hun huwelijksfoto hing. Hun
vroeger geluk maakt hen vandaag ongelukkig. Weg met de herinnering. Straks, als zij gescheiden zijn, zal hij zijn vroegere
passie weer opnemen. Sigarenbanden. Hij heeft er meer dan vijfduizend maar als hij ze op orde steekt maakt zij voortdurend
wind. Uit wraak verbergt hij soms haar Lexotan. Als zij 's morgens haar pillen niet kan vinden dan heeft zij van de weeromstuit
een angstaanval waarvan hij uitgebreid kan zitten genieten bij zijn eerste kop koffie.
Hij is werkloos en zij is altijd huismoeder gebleven. Ze wou er zijn
voor de kinderen die er nooit zijn gekomen. Al jaren geven ze elkaar daarvoor de schuld. Als zij over een spermadonor begint
dreigt hij met een draagmoeder. Kunstmatig wil zij niet omdat daar doorgaans meerlingen van komen. En twee à drie kinderen
ineens, daar is haar zenuwstelsel niet tegen opgewassen. Van hem hoeft ze in deze materie geen hulp te verwachten. Aan kinderen
heeft hij een hartstochtelijke hekel. Vervelende etters vind hij het die in staat zijn om zijn hele collectie naar de verdoemenis
te helpen. Ter compensatie hebben zij twee honden. Een poedel en een pitbull. Die poedel is van haar. In de winter hult ze
haar poedel in een rode gebreide vest. Ze laten de beesten nooit samen uit. Een pitbull naast een poedel staat niet, volgens
hem. Vooral niet in de winter. Toen de poedel ooit op haar aandringen in de doos van de nog te rangschikken sigarenbanden
scheet was er slaande ruzie.
Ze hebben beiden een buitenechtelijke relatie. Hij met een aan de drank
geraakte nymfomane die zich inzet voor het lot van uitgerangeerde karakterdanseressen en zij met een would be profvoetballer
die in zijn carrière nooit verder is gekomen dan vierde nationale en die, om aan de kost te komen, in 't zwart de witte lijnen
trekt in het stadion van een ploeg uit eerste klasse. Vanwege het delicate karakter noemen wij geen namen. Hun buitenechtelijke
avonturen zorgen niet meteen voor een meerwaarde in hun leven. Ze zijn eraan begonnen om elkaar pijn te doen maar de wonde
groeide dicht en de korst is allang afgeschilferd. Het pijnlijkste in heel deze affaire is echter; hij denkt dat nymfomanie
een huidziekte is terwijl zij na al die jaren nog steeds geen kennis heeft van de buitenspelval.
Waarvan ze leven? Hun beide ouders zijn erg welstellend en springen
graag bij als het om het welzijn van hun kinderen gaat. Hij heeft er immers het handje van weg om naar zijn ouders toe de
perfecte echtgenoot uit te hangen. Als enig kind heeft hij sowieso alle krediet bij zijn ouders. Zij heeft niet het lef om
haar moeder duidelijk te maken hoe de vork aan de steel zit uit angst voor het commentaar. Wat andere moeders zeker zouden
aanvoelen dat voelt haar moeder niet. Haar moeder leeft van cruise naar cruise en in de korte tijd daartussen probeert zij
rimpelcrèmes uit. Een omhooggevallen trut waar je als dochter niks aan hebt, met andere woorden. Haar vader stierf negen jaar
geleden aan een hartaderbreuk.
Hoe ze
ooit op elkaar verliefd zijn geraakt daar hebben ze zelf het raden naar. Hij noemt het steevast de grootste stommiteit in
zijn leven en zij murmelt constant dat liefde blind is. Ze hebben heus wel iets aan hun huwelijk proberen te doen maar hun
talrijke bezoeken aan gezinstherapeuten allerhande leverde nooit iets op. Op den duur raakten zij zo wanhopig dat zij afzagen
van professionele hulp. Wat rest is de leegte. Een huwelijk dat wacht op ontbinding. Als je over hun situatie praat
en je neemt "Wachten op Godot" in de mond dan staren ze je onbegrijpend aan. Hij houdt niet van cultuur en zij kan niet tegen
gesloten ruimten. En ondertussen dulden zij elkaar.
Urbain Alpain.