Norma, een vriendin van mijn vrouw, loopt een beetje doelloos rond in ons huis. Om de wachttijd tussen nu en de nakende thuiskomst van mijn wederhelft te overbruggen heeft  ze een plaat van Biohazard opgezet en dat is niet direct muziek die een mens zich als passende omkadering droomt terwijl hij aan het schrijven is. Een CD die, bij manier van spreken, al vervaarlijk gromt als hij nog in z'n doosje zit. Ze mag dan al naar een opera zijn genoemd, haar muzikale smaak verraadt duidelijk een teveel aan ijzer in haar bloed. "Zet iets op van Cohen, wil je schat ?" Ze vloekt voor zich uit dat Cohen een melancholische zak is maar ruilt toch braaf Biohazard voor Cohen. Norma komt één van haar vele problemen bespreken met mijn levensgezellin. Aan haar manier van doen te oordelen is het deze keer waarschijnlijk een blaasblessure. Ze is minstens al vier maal naar het WC geweest maar haar urinewegen blijven haar parten spelen. 't Zou natuurlijk ook iets hormonaal kunnen zijn. Met vrouwen weet je immers nooit.  

Norma's ongedurigheid houdt mij echter wel van het schrijven af. Probeer maar eens iets deftig op papier te krijgen als een hormonaal hysterisch wicht zich constant al ijsberend van de ene kant naar de andere kant van je living verplaatst. Neem nu het beeld van zo'n dolle koe, zie je het een beetje voor je? Awel, maak van die koe nu een mens en de toestand is geschetst. Klein momentje dus, ik maak dat kind een kop koffie, doe er desnoods een cognacje bovenop en probeer haar straks in de zithoek te posteren.

Ondertussen, een half uur later.

Het is gelukt. Bovendien is mijn geliefde ondertussen thuisgekomen. Die twee zitten momenteel druk te keuvelen over alles en nog wat. Ik hoor flarden conversatie. Dat het waarschijnlijk die nieuwe pil is die het haar lapt want dat zij daarvoor, aan een andere pil zijnde, nog nooit last heeft gehad van datgene wat haar leven momenteel ondragelijk maakt. Ik vraag me af waarom Norma in 's hemelsnaam nog een pil van doen heeft. Ze is verdomme al twee maanden lesbisch! Heeft ze dus onlangs ontdekt, dat ze liever met een vrouw dan met een man de koffer induikt. Voor mij niet gelaten want die ex van haar, die Martin, dat was pas een droplul. Die heeft mij ooit, in mijn eigen huis, voor een kast met meer dan duizend steengoede CD's gevraagd of ik toevallig niks van "The Cats" had zitten. Nou moe, bij dergelijke stompzinnige vragen trekt mijn sluitspier stante pede in rimpels. "The Cats", godbetert! Dat die Martin met andere woorden bij mij meteen had afgedaan. Is me dat toch een slampamper. Een non-valeur eerste klas. En ge zult het nooit anders zien maar op de koop toe nog aan de drank ook. Hele dagen zo zat als een kanon. Ik heb Martin maar één keer nuchter geweten, die ochtend toen hij binnen moest voor een kleine medische ingreep. Er diende een vetbol te worden verwijderd ter hoogte van z'n linkeroor. Ze hadden er naar mijn bescheiden mening beter meteen z'n hele hoofd afgezet. Zo'n groot verschil zou dat niet zijn geweest. Martin bestond eigenlijk voornamelijk uit een idioot alcoholisch lijf met daar rond een weerzinwekkende zweetgeur. Zelfs onze hond heeft hem nooit in de kuiten gebeten, en daarvoor moet je al behoorlijk enkele uren in de wind stinken. Neen, waarom zo iemand een hoofd van doen heeft daar heb ik alleen maar het raden naar! Geen wonder ging Norma plots een heel andere toer op.