Het is misschien ontmoedigend voor vele van mijn vrouwelijke fans (die ik teslotte doorgaans via deze wens
te bereiken) maar morgen zal ik er niet zijn daar ik dan afwezig ben vanwege verplichtingen elders. Ik heb mijn bril aan omdat
we deze namiddag sprot hebben gegeten. Als ik geen bril aan heb als ik sprot eet dan stekken die graten in mijn ogen en dan
tranen die (mijn ogen dus). Ook de sprot wordt zelden zo heet gegeten als hij wordt opgediend en daarom aten we hem koud uit
een potteken van Bon Appetit. Zoals het een vervaldatum past was die vervallen dus dat viel mee. Wij waren nog niet geheel
gezeten aan tafel (ik, mijn vrouw en mijn kinderen) of de bel rinkelde dat hij kletterde. Al vloekend en met een deel sprot
aan mijn brillenglazen (dit door een ongecontroleerde beweging tijdens het behandelen van mijn sprot net toen de bel kletterde)
ging ik de deur opendoen maar die spande nogal omdat onze voordeur in de winter altijd de neiging heeft om fel te spannen.
Iets met een kozijn dat er aan geen kanten op trekt. Bij gebrek aan een kijkgat kon ik tijdens mijn heroïsche strijd met onze
deur niet zien wie had aangebeld en dat was maar goed ook want eens de deur open bleek het een hele lelijke mens te zijn.
Hij zwaaide met een pamflet en poneerde dat lelijke mensen ook recht van bestaan hadden. Zijn linkeroog was reeds ferm zwellende
daar hij waarschijnlijk eerder bij mijn buurman had gebeld. Ge kent hem wel, mijn buurman, die mens van 130 kilo die nachten
doet en geen ordeverstoring aan zijn deur duldt. (Zie in deze ook het imponerende verhaal 'Dilemma' op deze site.). Door
dit gebeuren was hij gelijk nog lelijker dan hij normaal al was. Ik heb dan ook het pamflet niet aanvaard stellende dat lelijke
mensen dan al rechten van bestaan mochten hebben maar dat zij te genen tijde mensen mogen storen die sprot aan het eten zijn.
Hij merkte spottend op dat mijn bril me beeldig stond en dat het niet ware dat hij al zo lelijk was, ik had hem ook nog een
mot verkocht. Maar bon, ik die deur dus weer toe en weder naar de keuken alwaar bleek dat mijn kinderen alle sprot reeds hadden
genuttigd. Er restte mij nog enkel veel honger waardoor ik momenteel een pizza aan het eten ben terwijl ik schrijvend mijn
site aan het bijwerken ben. Ik hoop van ganser harte samen met u dat mijn pizza vannacht niet al te fel zal opsmijten want
anders reclameert de mijne weer dat het niet te doen is van de stank op onze mansarde. Via een vrolijke pirouette en een gescheurde
heupspier neem ik voor vandaag afscheid van mijn alweer talrijk opgekomen lezerspubliek.
Urbain
Alpain.
|