Het
gaat niet goed met oma. Ze is zonet in elkaar gezakt. Zij loopt blauw en purper aan en schijnt moeilijk adem te kunnen halen.
Er straalt fel licht uit haar ogen. Als wij hartmassage toepassen dan knippert dat licht. Wij vragen opa wat er gebeurd is.
Hij doet een onsamenhangend verhaal over het op til staande jaarlijkse olympisch slikconcours en de intensieve en uitputtende
voorbereidingsperiode die daaraan vooraf gaat. Oma heeft in haar voorbereidend enthousiasme zonet een zaklamp ingeslikt.
Hoe
onwaarschijnlijk zoiets ook mag klinken, wij stellen er ons allang geen vragen meer bij. Oma slikt alles. Een jaar geleden
dwong zij de titel van 'Vrouw met de meest elastische slokdarm van het jaar' af tijdens de jaarlijkse plaatselijke
slikwedstrijd. Dit jaar wou zij kost wat kost haar titel verlengen. Opa mompelt dat zij een lichtend voorbeeld is voor de talrijke andere topsporters
die aan deze dubieuze wedstrijd deelnemen.
Haar
bedoelingen waren nobel maar de gevolgen zijn desastreus. Dat zij straks de zaklamp in kwestie gewoon zal uitschijten lijkt
ons weinig waarschijnlijk. Mijn vader, die onlangs nog de titel van zwartkijker van het jaar haalde, merkt op dat het te hopen
is dat we in de eerstkomende uren niet met een elektriciteitspanne geconfronteerd worden want dat wij tijdens die panne mede
door het ontbreken van de ingeslikte zaklamp wel eens harde noten te kraken zouden kunnen krijgen. Als mijn moeder hem
vragend aankijkt zegt hij dat hulp bieden aan personen in nood in het duister voor stevige complicaties kan zorgen.
Er
wordt een dokter gebeld. In afwachting van zijn komst dient mijn moeder oma Tamarine toe. Een soort natuurlijke purgerende
pruimengelei die de stoelgang sterk bevordert. Mijn moeder gelooft in een natuurlijke en simpele aanpak van alle ongemakken
die haar levensweg kruisen. Als wij vroeger derderangs brandwonden opliepen, door elkaar bijvoorbeeld met molotovcocktails
te bestoken, dan smeerde zij de wonden in met Nivea. Heden ten dage is Nivea een moderne en volwaardige speler op de markt
van de cosmetica. Vroeger was Nivea een goedkope witte zalf die werd verkocht in een blauwe blikken doos.
De
bel gaat en mijn zuster doet open. Het is de dokter. Hij valt over de deurmat en breekt zijn onderbeen. De 100 wordt gebeld
en de dokter afgevoerd. Mijn broer, die nog drie jaar circusschool heeft gelopen en grote onderscheiding haalde in acrobatie,
stelt voor om oma gewoon onderste boven te keren en haar via schudbewegingen te verlossen van de zaklamp, waarop mijn opa
murmelt: "Baat het niet, het schaadt ook niet!". Na een kwartier schudden met een ondersteboven hangende oma ligt de vloer
bezaaid met trainingsmateriaal. Naast de zaklamp komen ook haar siskaart, een brillenkas, een spel kaarten, drie lepels een
pijp en anderhalve liter bloed uit haar slokdarm geschoven. Opa kraait opgelucht, stopt de pijp en gaat tevreden zitten roken
in zijn relaxzetel.
Mijn
vader kijkt bedenkelijk naar oma en wenkt mijn moeder. Samen gaan zij naar de keuken en sluiten de deur achter zich. Wij worden
dwingend verzocht hen niet te storen en aangemaand om ons in stilte bezig te houden. Wij besluiten om de tijd te doden
met een spelletje Monopoly. Als mijn broer een half uur later besluit om een hotels op te trekken in de Brussel
Nieuwstraat zwaait de deur van de keuken open. Mijn vader schrijdt waardig binnen. Mijn moeder volgt hem met opgeheven hoofd.
Het lijkt wel alsof Het Hof, gewapend met dwingende besluiten, de gerechtszaal binnenschrijdt. Mijn vader heeft een papier
in de hand waarop 75 voorwerpen staan vermeld die vanaf heden door het gelegenheidshof aan een slikverbod werden onderworpen.
De hele lijst wordt plechtig voorgelezen en na lezing vraagt mijn vader of er nog vragen zijn. Mijn oma zit verslagen voor
zich uit te staren terwijl mijn opa tussen twee halen aan zijn pijp door stamelt dat zijn wijf met zo'n beperkt oefenschema
gedoemd is om uit de top tien van topslikkers te verdwijnen. Er hangt een dramatische sfeer in het huis. Om het leed enigszins
te verzachten verwijst mijn moeder naar de Olympische gedachte dat deelnemen belangrijker is dan winnen. Ook mijn vader probeert
zijn steentje bij te dragen en om de teleurstelling alsnog dragelijk te maken wijst hij oma op het ontbreken van Poeders Mann
op de lijst der verboden
producten.
Urbain.