Urbain Alpain: 1996 satirisch bekeken

Fonteindiving met Helmut Lotti

EIders in deze krant wordt op verschillende bladzijden op het afgelopen jaar teruggeblikt. Dan gebeurt vanzelfsprekend met de nodige sérieux. Wij vroegen aan Urbain Alpain, het alter ego van Bart Cardoen, om 1996 ook eens door een satirische bril te bekijken. Hij maakte, zich inspirerend op Ischa Meijers creatie De Dikke Man, een verhaal waarin een man een wandeling maakt door Brugge en onderweg met allerlei gedachten te kampen krijgt. Cardoen situeerde dit verhaal de nabije toekomst.

Een visioen?

De man liep door de Brugse binnenstad en dacht aan het voorval van daarnet. Toen de jongste hem spontaan een zoen had gegeven, noteerde z'n postbode deze gebeurtenis nauwgezet in een groezelig notitieboekje. "Als daar maar geen schandaal van komt", overpeinsde de man. Gelukkig was het incident onder het kruisbeeld gebeurd. De man had dus een onbesproken getuige. Omdat hij zin had in koffie stapte hij Het Stalijzer binnen. Het was erg druk. In navolging van Philips hadden een hoop bedrijven er zonet weer eens economisch verantwoord in geroefeld en de ontslagen werknemers moesten iets doen met hun opgelegde vrije tijd. Door de drukte stond de man een kwartier later weer buiten. Hij ging door het Astridpark en stootte op een nieuw standbeeld. Men had de kiosk met de grond gelijk gemaakt en op die plaats stond een levensgrote Luc Van Lierde te pronken. "The Iron man in koper, alweer een beeldende dwaling", dacht de man en zuchtte. Hij vlijde zich op een bank neer om z'n pijnlijke voet te masseren. Die pijn had hij deze zomer opgelopen tijdens een wandeling aan het Zeebrugse strand.

Zeebrugge

Blootsvoets was hij tegen een fucking betonnen plateau gestoten. "Zeker een geval van sluikstorting", had de man toen gedacht. Later vernam hij dat het plateau in kwestie zo'n slordige 20 miljoen had gekost. Hij had er zeven nachten niet van ge­slapen. Een vreselijke pijn en een nog groter ongeloof in de adequaatheid van het Brugse schepencollege lag aan de basis van deze verstoring van zijn nachtrust. Toen de man de Vis­markt passeerde en er de nieu­we, debiele verkeersborden zag, was hij allang blij dat hij niet met de fiets was.

Op de Burg zag hij hoe een oude, be­vende man in een jagerslode het plein overstak. "Een koningsbezoek", daagde het bij de man. Hij wou een praatje maken met de vorst, maar werd door enkele kleerkasten richting Markt geordonneerd. De markt was nog maar net heraangelegd en het was er prachtig. Vooral de dakterras­sen zorgden voor een aparte sfeer. Vroeger lagen die terras­sen voor de cafés en dat was geen zicht. De man zag een toerist van het dak van Café d'Halletorre storten. "Waar­schijnlijk te diep in het glas gekeken", dacht hij geamu­seerd.

Diving met Lotti

Op de hoek van de Steen­straat werd net een groep Pe­ruviaanse straatmuzikanten opgepakt. "Groot gelijk," pre­velde de man, "een stad die de titel van Culturele hoofdstad van Europa ambieert, kan zich geen bende wilden veroorlo­ven op haar grondgebied."

Even later bereikte de man 't Zand alwaar de nieuwe cultuurtempel in al z'n glorie stond te pronken. De man stapte binnen en bewonderde dit staaltje architecturaal ver­nuft. "Alleen jammer dat men die fontein in het midden van de zaal heeft laten staan", gnif­felde de man. Vroeg of laat zou daar ongetwijfeld fontein-diving van komen en daar hield de security van Helmut Lotti niet van. Onder hem was het een kabaal van jewelste, want men was aan het oefenen voor de bloedprocessie. Omdat het ook altijd wat was met dat weer hier had men beslist om vanaf nu de bloedprocessie te laten uitgaan in de onder­grondse parking van 't Zand. De praalwagens zouden, bij het nemen van een bocht, wel­iswaar een ooverdovend formule 1 geluid voortbren­gen, maar nu was het tenminste gedaan met de waterschade aan de kostuums. En de toeristen stonden ook droog, wat meegenomen was. De man verliet de concertzaal en zeeg neer op de stoep van een café om zich in alle rust een illegaaltje te prepareren.

Dit café is okee

Toen hij z'n toeter dichtlikte en opstak, viel z'n oog plots op een ietwat vreemde affiche aan de deur van deze uitgaansgelegenheid. "Dit café is okee", stond erop en de man vroeg zich af wat men hiermee be­doelde. Hij nam een ongelofe­lijke haal en van de weeromstuit voelde hij zich een stuk prettiger. "Natuurlijk is dit ca­fé okee", grapte hij binnens­monds.

Toen had de man godbetert een visioen. In een volledig vernieuwd Jan Breydelstadion speelde Cercle tegen FC Pervijze. Deze match was bepa­lend voor degradatie naar vier­de klasse. Zo'n 73 Cerclesupporters probeerden via mega­foons hun club naar een over­winning te schreeuwen. Pervijze had ook een dertiental betalende supporters meege­bracht zodat het stadion een gevulde aanblik bood. Cercle verloor met 2-17. "De schuld van de scheidsrechter", oor­deelde de trainer. De voorzit­ter relativeerde het verlies en orakelde : Hebben we geen spel, we hebben toch een prachtig stadion!" Het Brugsch Handelsblad wijdde twee volle pagina's aan deze uitspraak. Toen schrok de man plots op uit z'n visioen. Hij keek op z'n uurwerk en zag dat het hoogtijd was om huis­waarts te gaan.

Toen de man thuiskwam, stond z'n echtgenote hem op te wachten met een brief van de rijkswacht in de hand. De man moest zich mel­den op de dienst zedendelic­ten. Hij nam het kruisbeeld van de muur en begaf zich met z'n getuige richting gerechts­gebouw.