Home | CV | Links | Madrugada | Adagio | Zakformaat XL | Muziek | Een rustig moment | James Brown R.I.P | Het incident en de perceptie | Fluweel | Toneel | Voor Mariette | 2006 | De auditie | Trut | Leonardo | Het haar van de hond | Confidenties | Aanklacht | Voorjaarsstorm | Het debuut | Scharrelkippen | Misselijk | Grand Cru | Willy | Mirakel | Zappa | 2005 | Engel | Cactusfestival 2004 | Gastheer | File | Zot | Graffiti | Agressie | Gastenboek | Amuse Gueules | Freundin | Gemis | Blankenberge | Dagboek | Schoon | Nostalgie | Protestbrief | Koot en Bie | Herfst | Jasper | 2004 | Voor haar | Topsport | Eerlijk | Slagveld | I.M. : Johnny Cash | Dood | Het proces | Wolfslam | Afscheid | Verkiezingen | Stilstand | Lieg | Jeugdliefdes | De fluit | Sprot | Dilemma | De plekke | Programmaboekjes | Regisseren | 2003 | Brugge 2002 | Vrouwen | Roest | Ongemakken | Piercing | Koe | Onmacht | Prettig gestoord | Huwelijk | De vrouw | Werk | Roken | Stadswandeling | Zij | Ma Beautée | Bezetting | Bezoek | Verjaardagsfeest | Valentijn | Schuldgevoel | Reünie | Stigmata | Rust | Musicals | Cactusfestival | Bejaardenhuis | Erotiek | Vernissage | Zomerliefde | Band | Afspraken | Angst | Brief | Nacht van het boek | Bejaardenbond | Poëzie | Poëzie 2 | Poëzie 3 | Poëzie 4 | Poëzie 5 | Poëzie 6 | Poëzie 7 | Inleidingen 2002 | Inleidingen 2003 | Inleidingen 2004 | Inleidingen 2005 | Inleidingen 2006

Die morgen op het web...

Inleidingen 2004

Hier kun je de inleidende teksten (jaargang 2004) van de home pagina vinden. Het leek me een leuk idee om deze te bewaren.

Op 29 januari 2004  startten wij het nieuwe webjaar met...

 

Soms ben ik één en al vrolijkheid, vertel ik jolige verhalen en lacht zij zich een bult. Soms ben ik triestig, vloeien mijn tranen en biedt haar warme, zachte schouder mij troost. Zij is de haven waarin ik met mijn uitersten aanmeer. Haar kabbelende woorden brengen mij tot rust. In ruil vertel ik haar verhalen en noem haar de koningin der moederschoten. Een beetje zoals Blankenberge maar dan anders.

Door Blankenberge laveren en rustig blijven, het is geen sinecure.

Als je haar bewandelt slenter je zorgeloos door een oase van valium.

 

Januari werpt met modder. Drie keer gedwongen vaarwel gestameld. Jonge gasten die besluiten om onomkeerbaar afscheid te nemen. Onze statistieken aangaande zelfmoord zijn onrustwekkend, meneer. Tennis, zelfdoding en cyclocross. Geen enkel Europees land vormt een bedreiging. We staan aan de top en zijn blijkbaar niet van plan om onze positie op te geven.

 

Een scheut blues met hakkend patroon op mijn site gezwierd. Kwaadheid. Onbegrip. Afbraakwerken. Verboden op de werf te komen. Straks moeten we met zijn allen langer en harder werken anders haalt het kapitalisme het niet. Ondertussen wordt drie vierden van de bevolking onder de voet gelopen door een op hol geslagen tijdsbeeld.

 

Eva, gulzige teef, waarom moest gij zo nodig in die appel bijten?

 

En zeggen dat ik ook mijn vrolijke momenten heb!

 

Op 25 februari 2004 werd deze inleiding vervangen door...

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte... Het ligt een beetje in mijn karakter, dat langzame, dat slepende. De dingen uitstellen tot ik er een bult van kweek. Het is een constante in mijn leven. Als ik de maandag een gros gestoofde ajuinen consumeer dan begin ik pas op vrijdag winden te laten. Ik werd zeven weken te laat geboren. Pikant detail: de suikerbollen waren door deze uitgestelde exodus over datum geraakt en dienden vervangen te worden. Naar het schijnt wachtte ik een volle vijf minuten alvorens adem te halen. Er doen in deze zelfs verhalen de ronde dat mijn nageboorte eerder ademde dan ikzelf. Dat het met andere woorden in de lijn der verwachtingen lag dat de continuïteit op deze site ver te zoeken zou zijn. Het is heus niet dat ik niks te zeggen zou hebben. Mocht ik alles opschrijven wat dagelijks in mij opkomt dan zou u als gewone mens waarschijnlijk nooit kunnen volgen. Geen enkel gewone mens kan een dergelijke monumentale ideeënstroom naar behoren verwerken. Komt daarbij dat mijn niet te stuiten gedachtegang niet zelden getuigt van onsamenhangendheid en doorgaans een erg chaotisch verloop kent. Mijn redeneringen zijn nimmer zo helder als pas ontsproten bronwater. Dat ongeregelde, dat verwarde zit in de familie. Niettegenstaande mijn nonkel Leopold zijn hele leven in Spa heeft geresideerd en mijn tante van haar voornaam Evian heette grossierde dat tweetal in troebelheden.

Nonkel Leopold was een fervent liefhebber van Malt Whisky's en tante Evian zoop Picons van 't vaderland weg en ging die (uit respect voor 't gezegde) altijd nuttigen over de Franse grens. 't Is op de keper beschouwd eigenlijk geen wonder dat wij er in familiaal verband een ietwat wanordelijke levenswandel op nahouden. Mijn grootouders hadden het immers ook een beetje. Mijn oma, die 98 is geworden, heeft nooit gebrild! En nu gij nu!! 't Was geen kwestie van ijdelheid, 't was eerder een praktische keuze. Mijn grootmoeder was geboren zonder neusbeen en zette dientengevolge optisch de tering naar de nering. Mijn grootouders betrokken een boerenerf in West-Vlaanderen met uitgestrekte weilanden waarachter een spoorweg liep. Mijn grootvader kweekte koeien, pluimvee en rabarber. Dat mijn grootmoeder op een dag een naderende trein voor een losgeslagen rund nam, het beest terug in de weide wilde drijven en vervolgens door die trein werd gegrepen had verstrekkende gevolgen. Met gezang ter aarde gedragen en een rouwmaaltijd met bouilli, erwten en wortelen. Nadien waren er pousse-cafés à volonté waardoor aan 't eind van 'de viering' iedereen zo zat als een Zwitser het betreffende etablissement verliet. Mijn grootvader is na de dood van mijn grootmoeder behoorlijk beginnen sukkelen. Die mens werd zo dement als een achterdeur met dubbel glas. Hij molk zijn kippen, pluimde zijn koeien en maakte blokfluiten van rabarberstelen.

Ge moet eens proberen om met dergelijke roots enige continuïteit in een website te steken. t Is eigenlijk al bij al een wonder dat er hier tijdens het lezen van al die schone woorden ook een airke muziek kan worden beluisterd want die blokfluiten van mijn grootvader daar kwam niks uit dan zure lucht. Naar het schijnt heeft mijn moeder daar haar migraine aan te danken maar dit is medisch eigenlijk nooit bewezen zodat ik alsnog geen stelling in deze wens in te nemen.

By the way, heeft u dat ook, dat u sinds het niet langer vermelden van de waterstanden op de radio met een permanente vorm van verdrinkingsangst te kampen heeft of zijn wij ook hierin weer de enige?

 

Op 27 maart 2004 werd deze inleiding vervangen door...

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte... Ik ben net terug van een economisch bezoek aan onze geliefde stede Brugge en ik ben in de binnenstad op een haar na puitonnozel geworden. Volk dat er daar weer rondslenterde! Allemaal toeristen die met hun kop in de lucht op hun dooie gemak van gevel A naar gevel B drentelen en daarbij de hele straat inpalmen en zich niks aantrekken van naderende velocyclisten. Toen ik er aan de Onze Lieve Vrouwenkerk een dertigtal met mijn voorwiel tegen de kasseien maaide ('t was er eerlijk gezegd op een bepaald moment ook een beetje om gedaan) diende ik mij in niet minder dan vierentwintig talen te excuseren. En zoiets gaat ook vermoeien, zelfs voor een simpele beleefde mens als ik, en na het dertigste ongeval riep ik 'foert!' naar mijn slachtoffers en ik brulde ontstemd dat ik hoopte dat ze door hun val in kwestie blijvende letsels mochten oplopen voor de rest van hun leven. Dergelijke opmerkingen worden doorgaans niet in dank afgenomen en het duurde dan ook niet lang of ik werd door ziedende toeristen bekogeld met pralines, kantwerkjes en hier en daar ook met een pistolet met Martino. Ik zag er lief uit. Heel mijn onderlijveken van Avion beklad met vuile plekken die ge er van uw leven niet meer uitkrijgt.

Thuisgekomen schonk ik mezelf een porto in, schoof een splinternieuwe DVD van Led Zeppelin in de lade, ging aan de keukentafel zitten en bekeek mijn aankopen. Geld dat de dingen den dag van vandaag algelijk allemaal kosten. 128,95 euro voor twee flacons eau de toilette ('Eau D'Issey' van 'Miyake' en 'Chrome' van 'Azzaro'), 64 euro voor een dubbele live DVD van Led Zeppelin (een dikke vette aanrader) en 36,50 euro voor de eerste twee beeldverhalen van 'De Avonden', een ronduit schitterende stripserie (in vier delen) getekend door Dick Matena met een integrale en letterlijke weergave van de tekst van het boek van 'Gerard Reve'. Een hebbeding voor fans van 'Reve', een streling voor het oog voor stripfanaten. En toegegeven, ik waardeer het werk van 'den Gerard' in zeer hoge mate en van een goed getekende strip ben ik nooit vies geweest. Het derde en vierde deel zijn momenteel nog in de maak.

En ik zit nog niet helemaal aan die keukentafel of de processie is daar. Alle andere huisgenoten komen dat veel te kleine keukentje binnen en den oudsten begint aan mijn parfums te ruiken, de jongsten bepotelt mijn splinternieuwe stripverhalen en mijn echtgenote haalt zonder verpinken de volledige verpakking van die DVD van Led Zeppelin door elkaar en in een mum van tijd voel ik mij langs alle kanten bedreigd en is het juist gelijk of dat ik geen asem meer heb. Ik loop naar buiten waar het ruime terras soelaas biedt. Geen lucht meer kunnen krijgen in uw eigen kot, hoe is het in godsnaam mogelijk, en ik denk aan de Palestijnen in de Gazastrook en dat dat verzekers ook niet om te lachen is als ze zo almeddekeer een betonnen muur optrekken op een halve meter van uw achterdeur. En ge moet gij daar niet klappen van 't feit dat het uw eigendom is want ge hebt gij daar juist niks te zeggen. Uw land wordt brokke bij bete ingepalmd, één van uw opperste leiders wordt zonder pardon neergekogeld en de rest van de wereld staat erbij en kijkt ernaar. En iedereen die op wereldvlak iets te zeggen heeft is verontwaardigd maar er is geen mens die het echt voor u opneemt want ge doet zelf alle soorten lelijke, onmenselijke dingen via terroristische zelfmoordacties en mocht het Westen uw bezetter al te hard aanpakken dan gaat de economie nog meer aan het wankelen en 't is al crisis genoeg. 

En door al die gedachten snijdt fluweelzacht de unieke stem van 'Robert Plant' en ge voelt een traan in uw ogen en ge weet maar half of het van droefheid is om al het dwaze leed in deze wereld of dat het van ontroering is vanwege de ruwe schoonheid van 'Plant' zijn stem.

 

Op 01 mei 2004 werd deze inleiding vervangen door...

 

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte... Teneinde straks over een aanvaardbare uitstraling te beschikken om op het naaktstrand van Bredene een reclamecampagne voor mijn site te lanceren ben ik sinds 26 april 2004 op dieet. Met in het achterhoofd de wetenschap dat de beste reclame nog steeds de mond aan mond reclame is, ben ik van plan om daar op dat brokje naaktstrand elke nieuwe potentiële vrouwelijke lezeres via een professionele tongzoen op de hoogte te brengen van de meerwaarde van mijn site voor geheide naturisten. Welke meerwaarde dat mag zijn mag Joost weten maar ik vind het alvast een publicitaire stunt waar ik reikhalzend naar uitkijk. Kenners beweren dat mijn strategische campagne om aldus vrouwelijke lezers te werven weinig kans maakt omdat het op naaktstranden steevast wemelt van de homo's die vanaf hoge duintoppen met gekruiste armen het uitgestrekte rekruteringsgebied bespieden. Een bangelijke gedachte. Niet dat ik iets tegen homo's heb maar ik maak mij sterk dat mijn site geen enkele meerwaarde heeft voor deze bevolkingsgroep. De hardnekkige bewering als zou in elke man een vleugje homoseksualiteit schuilen heb ik sinds twintig jaar resoluut naast mij neergelegd. Een gebroken hart, een verschrompelde nier, een aangetaste lever, twee zwartgeblakerde longen... er schuilt ongetwijfeld erg veel in mij maar een vleugje homoseksualiteit, vergeet het!

Benevens vrouwen dien ik natuurlijk ook de culturele wereld te benaderen. Niks  staat imposanter dan af en toe enkele culturele weirdo's over de vloer te krijgen op je site. Tijdens mijn campagne dienaangaande las ik onlangs voor uit eigen werk op een poëzieavond. Stelt u zich van zo'n poëzieavond nu ook weer niet teveel voor. Het blijft een eeuwig gezamenlijk gerommel in de literaire marge met enkele enthousiastelingen die af en toe de behoefte voelen om van op een podium hun woorden in de menigte te spuwen. Na het vierde gedicht ben ik van het podium gedonderd omdat de stabiliteit van een aantal in het wild gestapelde bierbakken niet geheel optimaal bleek. De organisatoren verwezen naar mijn overgewicht en meldden mij dat beginnende dichters die meer dan negentig kilogram wegen zeldzaam zijn. Voor mijn vijfde gedicht heb ik bedankt. Een, vanwege mijn val, opspelende hernia maakte het mij immers onmogelijk om op geloofwaardige manier mijn verdere meesterwerken te debiteren.

Daarna ben ik op een reggaefuif beland. Erg goeie muziek (echter niet gedanst vanwege mijn rugprobleem), een overvloed van exotische cocktails en joints in alle maten en gewichten. Ik was dan ook behoorlijk 'paté flambé' toen ik die zondagmorgen omstreeks 7.00u plaatselijke tijd ons stulpje betrad. Het probleem in deze is dat ik heden ten dage veel trager recupereer dan enkele jaren terug. Die zondag is volledig inhoudsloos aan mij voorbij gegaan. Een soort schrikkeldag die ik rustig uit mijn levenskalender kan schrappen zonder daarmee meteen mijn autobiografie geweld aan te doen. De maandag schoot er ook nog niet veel van over maar de plicht riep. Ik diende mijn steentje bij te dragen tot een vlot verloop van zakelijkheden allerhande binnen de welzijnssector. Al wat niet dringend was met graagte doorgeschoven naar latere data. Mij alleen door het aller belangrijkste geworsteld. Bloed(worst), zweet en tranen gelaten. Het zou zalig zijn mocht een mens zich in dergelijke gevallen gewoon een weekje alcoholisch omstandigheidverlof kunnen permitteren. 't Lijkt me nog zaliger om nooit meer te moeten werken maar de economist in mij beseft dat dit een utopische gedachte is.

 

Mochten er in deze vrouwen zijn die enerzijds uit principe en anderzijds uit solidariteit met de textielindustrie nooit een naaktstrand betreden maar zichzelf eventueel toch catalogeren als 'nieuwe lezeres in spe' dan kunnen die zich via het gastenboek kandidaat stellen om alsnog kennis te maken met de geplande mond aan mondreclame.

 

U, beste vaste lezer van het eerste uur, weet natuurlijk al langer dat het hier goed toeven is. Leest u vooral gewoon verder. En nog steeds geldt het oude credo: "Mocht uw pols altemets beginnen jeuken... nimmer verlegen zijn om uw krabbel in mijn gastenboek achter te laten!"

 

 

Op 16 juni 2004 werd deze inleiding vervangen door...

 

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte... Omdat wij geen deftige stoel meer hadden om op ons terras van het mooie weer te genieten kocht ik onlangs in de Euroshop twee volwaardige ligbedden van Lafuma. Schappelijk in prijs, van Franse makelij (dus hoogst waarschijnlijk geen kinderarbeid mee gemoeid) en ongelofelijk luxueus qua ligging. Dat laatste had de winkelbediende mij ingefluisterd en omdat het hier ging om een blonde stoot van 31 met koplampen om bij valavond de volledige Brugse ring van voldoende licht te voorzien nam ik haar woorden voor waar. Ik had met andere woorden weer eens de koop van mijn leven gedaan. Toen ik met voornoemde meubelen thuiskwam sloeg het weer plots om. Geen zon meer te bespeuren en rukwinden waar zelfs onze begonia's grieperig van werden. Met pijn in het hart hebben wij onze Lafuma's op zolder geparkeerd omdat wij tot op heden geen geld hadden voor een tuinhuis. Voor dat tuinhuis dachten wij vorige zomer een betaalbaar alternatief te hebben gevonden in de vorm van een tweedehands strandcabine die ons in de koopjeskrant werd beloofd voor 300 euro. "Binnen de week na overschrijving geleverd!", stond er. Ik schreef over en vijf dagen later kwam een onbetrouwbaar sujet mij in een bruine aftandse Ford Transit een lot vermolmde planken leveren. "Uw strandcabine!", snauwde hij en kieperde alle 143 planken op mijn terras en of ik even wou aftekenen voor ontvangst. Vier maanden en 26 bereidwillige medewerkers later stond er een hok op onze terras dat nog het best vergeleken kon worden met het clubhuis uit de vervlogen stripreeks "De Lustige Kapoentjes". Van de pittoreske glamour die doorgaans van zo'n strandcabine straalt geen spoor. Afgebroken die rommel en nog nooit zoveel barbecues ontstoken als vorige zomer. Ze mogen van zo'n strandcabine zeggen wat ze willen maar tegen mij moeten ze er sindsdien over zwijgen.

 

(Als plots enkele weken later)

 

We zijn momenteel weer enkele weken verder en het weer betert. De Lafuma's staan prachtig op ons terras en liggen erg comfortabel. Modern design in combinatie met optimale functionaliteit. Vroeger kon een mens behoorlijk afzien bij het gebruik van zo'n ligstoel. Dat de voor en de achterkant van het ligmeubel in kwestie bijvoorbeeld steevast naar elkaar toe klapten net op 't moment dat de gebruiker zich in de zetel wou leggen waardoor diezelfde gebruiker steevast werd gereduceerd tot een soort hulpeloze sandwichman. Herinstalleren was dan steevast de boodschap en als je na ontiegelijk lang sukkelen eindelijk dacht dat alles veilig was begon de hele rotherrie van vooraf aan. Niet zo onze Lafuma's. Ik zou u hier een uitvoerige, technische uiteenzetting kunnen laten geworden over de redenen waarom onze nieuwe stoelen niet meer dichtklappen maar omdat het hier een Deens procédé betreft heb ik er zelf de kloten van begrepen, van heel hun technische bijsluiter. In het Deens, in het Japans en dan ook nog in een taal die qua lettertekens naar een soort Arabisch neigde. Het belangrijkste is natuurlijk dat het systeem an sich naar behoren functioneert en ik heb in deze tot hiertoe geen klagen. Leve de rondborstige, blonde winkelbediende uit de Euroshop!

 

U heeft weer behoorlijk lang moeten wachten op enige aanpassingen op deze site maar u ligt daar allang niet meer van wakker. Wij daarentegen, wij doen geen oog meer dicht sinds wij hebben vernomen dat een webstek 'dagelijks' aangepast dient te worden. Daar wij een hond hebben die om de andere dag getrimd moet worden zijn wij niet in de mogelijkheid om gevolg te geven aan deze marktstrategie.

Ondertussen geldt nog steeds het oude vertrouwde credo: "Mocht uw pols altemets beginnen jeuken... nimmer verlegen zijn om uw krabbel in mijn gastenboek achter te laten!"

 

Op 13 juli 2004 werd deze inleiding vervangen door...

 

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte… We hebben net drie zware dagen achter de rug. Hier in Brugge liep het Cactusfestival en daar ik was aangezocht om wat sfeerverslagen neer te pennen diende ik mij die volle drie dagen intellectueel en vriendelijk te gedragen tijdens het festival. Ge kent dat, doen alsof ge constant alles in de gaten hebt maar ondertussen ongemerkt ladderzat worden door allerhande kwalijke alcoholische dranken. Mijn grootste conclusie bij dit alles is dat veel van de aanwezige toeschouwers blij mogen zijn dat ik moeilijk namen kan onthouden… er zouden anders verslagmatig nogal wat namen gevallen zijn!

 

Een mens komt wat tegen op zo’n festival. Op een bepaald moment sta ik aan de bar een Maeske te drinken als er mij plots een man met zwaar Texaans accent aanspreekt. Hij vraagt me of ik inderdaad een website heb waarop ik af en toe een flard muziek laat horen. Ik knik bevestigend en hij begint plots stotterend een heel verhaal af te steken. ’t Is al moeilijk om een stamelende Vlaming te volgen laat staan een hakkelendeTexaan! Enfin, na twee uur luisteren begrijp ik eindelijk dat die mens muziek maakt en dat hij her en der promotie zoekt voor zijn nieuw product. Ik vraag hem welk genre hij belijdt en hij doet er tien minuten over om ‘Snoeiende Regelrechte Rock’ over zijn lippen te krijgen.

Omdat ik steeds bereid ben om mensen te helpen (mijn goedheid kent bij momenten geen grenzen) beloof ik hem om zijn muziek via mijn site te promoten. Hij bedankt mij zeer uitvoerig, duwt een promo- cd in mijn handen, betaalt mij nog een pint en verdwijnt dan in de massa.

Thuisgekomen bekijk ik die cd wat beter en zie in zijn biografie dat die mens afstamt van Oostenrijkse ouders waarvan de vader een zwak had voor traag slepende country en de moeder nog gratis jodellessen had gegeven in een Oostenrijks bergdorp met een onuitsprekelijke naam.

Maar ik ben een man van mijn woord.

Ik heb hem gebeld en gezegd dat de promotiecampagne wel maar twee weken zal duren. Mocht u ondertussen altemets onwel worden van dit gejengel dan zal niemand het u kwalijk nemen dat u het geluid afzet.

 

Van Tripod, onze siteleverancier, ontvingen wij ondertussen ook fantastisch nieuws. Ze zijn met hun nieuwe lay-out danig in de miserie geraakt dat er blijkbaar via zoekmachines geen enkele tripod-site meer aangeklikt kan worden. Ze hebben hun klanten beloofd dat hun ‘technisch ingenieurs’ alles in het werk stellen om dit euvel zo vlug mogelijk te verhelpen.  Moest een mens in zo’n zaken verder gaan, ’t zou mij verdomme nog niet verwonderen dat er daar geen enkele gediplomeerde werknemer rondloopt, bij heel Tripod!

   

Ondertussen hebben wij een deel vers leesvoer gepubliceerd dat wij u van harte kunnen aanbevelen. En ge weet verder ook dat ons nieuw gastenboek met graagte uw schrijfsels zal ontvangen. Gelieve in deze wel beleefd te blijven in inhoud en stijl.

 

Op 19 juli 2004 werd deze inleiding vervangen door...

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte... Na één week werden wij zelf horendol van die ‘Don Walser’. Belofte gebroken en zijn muziek van onze site gezwierd. Tijd voor iets anders. Gedaan met walsen. Echte cowboys walsen niet. Echte cowboys eten bruine bonen bij een kampvuur met vlammen die minstens vier meter hoog laaien.

Lang geleden dat ik nog eens aan een kampvuur heb vertoefd. Het moet geleden zijn van die keer dat wij met een groep gelijkgezinden de zonsverduistering gingen bekijken. Was me dat een onvergetelijk evenement. Dat midden de dag alles plots donker wordt en dat er een kilte en een stilte ontstaat die de hele natuur lam legt. Zelfs de koeien op een aangrenzende weide stopten met ademen. Of ze vergaten het gewoon door deze angstaanjagende gril van de natuur.

Maar na een half uur was het weer volop zomer en zaten wij aan de Jupiler, aan de wijn en aan de sterke verhalen. En een paar uur later dus ook rond een kampvuur. Jean VH  sloeg de kop van een wijnfles, horde het kleinood om zijn vinger en streelde de snaren van zijn gitaar. Van ’t één kwam ’t ander en onder de invloed van veel teveel drank en een klein plukje wiet lachten wij tranen in onze vermoeide ogen. Jean bloedde als een rund aan zijn middelvinger maar bleef spelen als een gek. We omhelsden het leven en elkaar en we ervoeren dat hele leven als één groot feest.  ’s Morgens hadden we een kater maar verdreven die met vers brood, dampende koffie en heel warme herinneringen. Daar zijn toen net geen kinderen van gekomen.

Geheel ontroerd door deze pakkende herinnering gooien wij een heerlijke geut onvervalste slidegitaar op onze site. ’t Staat er nog geen half uur op als mijn moeder belt en vraagt of dat nu echt nodig is. Het brave mens is zot van opera en van Luc Appermont, maar haak daar maar eens een pakkende herinnering aan vast.

 

Op 28 augustus 2004 werd deze inleiding vervangen door...

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte... Een beginnende herfst wurgt de zomer. Mensen hullen zich weer in duizend ondoorzichtige stoffen en de voyeur in mij wordt triest bij deze gedachte. Gedaan met eindeloos genieten van mooi gebronsde benen. Vaarwel, strak gespannen kontjes in onthullende bikinibroekjes. Adieu aan de stiekeme weddenschappen of ze wel dan niet een bh dragen onder die luchtige blouse. Kortom, tijd voor het lijden van de jonge Urbain.

Ikzelf heb ook de zomer van mij afgeschopt. Mijn frivool gekleurde tanga’s worden netjes in de zomerlade gestapeld en vanaf nu geldt weer de degelijkheid van de Damart collectie. Hun slagzin voor het nieuwe herfstseizoen luidt: “Beleef de herfst in stijl dankzij de mooi uitgewerkte silhouetten van Damart”! Ik ga in mijn spiegelbeeld op zoek naar die mooi uitgewerkte stijl en mompel na lang zoeken in mezelf: “Die reclameslogans toch ook!”

Nu de zomer op zijn einde loopt voel ik bij mezelf ook een mentaliteitsverandering. De wilde exotische uitspattingen maken plaats voor rust in mij. Mijn hormonen hervallen in hun gewone doen. In plaats van twintig stevige erecties per dag herval ik in mijn aanvaardbaar gemiddelde. Om hoeveel opstoten het nu nog gaat vermeld ik niet teneinde mijn lezerspubliek niet aan zichzelf te doen twijfelen. Elke lul verstijft zoals hij geaderd is. Voor elk persoonlijk drama bestaat er een portie viagra.

 

Op 16 september 2004 werd deze inleiding vervangen door...

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte... Er zijn mensen die vreselijk van hun tak maken omdat er veel te weinig aan deze website wordt gewerkt. Je kunt ze enerzijds moeilijk ongelijk geven maar anderzijds dient rekening te worden gehouden met het feit dat ik me van mijn dokter niet al te fel mag vermoeien. 't Is voor mij dus ook niet gemakkelijk.

 

Maar niet getreurd, beste bezoekers, want ik heb nieuws voor u. Laten we beginnen met het begin. Op 23 september wordt ik 46.  Mocht de stadsbeiaardier meelezen dan wil ik die mens via deze graag op de hoogte brengen van 't feit dat het mij ten zeerste zou verheugen mocht ik op die dag rond de klok van 13.30u "All Along The Watchtower" van "Jimi Hendrix" uit het Belfort horen schallen. Indien de partituur van het betreffende meesterwerk niet beschikbaar zou zijn voor klokkenspel en andere slaginstrumenten dan vernam ik graag via het Brugsh Handelsblad welke frivole arrangementen eventueel wel haalbaar zijn.

 

U, zeer gewaardeerde lezer, die waarschijnlijk nog nooit een beiaard mocht aanschouwen in uw anders toch redelijk boeiende leven, vraagt zich waarschijnlijk meteen af wat u dan wel qua feestelijk gewicht in de schaal kunt werpen. Laat ik dus maar meteen terzake komen. Benevens een hevig voorstander van Porto, Bruine Leffe, Couvoisier en verrassingspakketten van de PABO kan ik ook genieten van een simpel berichtje via het gastenboek.

 

Mocht ik wegens verwikkelingen 23 september niet halen (mijn duim is niet voor niets al een dag of vier ontstoken) dan wordt u daar via dit medium ongetwijfeld op de hoogte van gebracht.

 

Mocht u dus tijd of zin hebben, 't is 't moment om eens iets van u te laten horen in ons gastenboek.

 

Op 09 oktober 2004 werd deze inleiding vervangen door...

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte... Ik heb mezelf zonet een B52 geprepareerd. Een geut Tia Maria, een kwak Baileys, een stevige scheut Cointreau en een ijsblok. Ik voel mij net een bommenwerper. Zopas een hete douche genomen en plots vreselijk veel zin om de stad onveilig te maken. Figuurlijk natuurlijk want ik heb een hekel aan fysiek geweld. Auditief geweld mag. Soundtrack van Mission Impossible 2 in de gleuf geschoven. Drank en muziek jagen mijn adrenaline de hoogte in. Het zijn van die momenten waarop het alle kanten op kan. Ofwel ga ik straks de deur uit op zoek naar avontuur ofwel krijg ik een inzinking en strandt mijn lichaam in een zetel om er de hele avond niet meer uit te komen. Heb ik wel meer, dat alles of niets gevoel.

Gisteren een vrouw ontmoet waarop ik een kerk had willen bouwen. Mijn vaste architect was met vakantie dus kweet ik mezelf van de taak. Het ontwerp was schitterend, de bouwgrond imposant maar de uitvoering was minder. Vanochtend lagen alle brandglazen aan diggelen. Het was hier proper met al dat gekleurd glas op de vloer! Mijn moeder ruimde het glas op en mijn vader kankerde aan één stuk door over het feit welk een vreselijk slechte ondernemer ik wel was. Ik ging in een soort psychose door zijn gezeik. Een dokter zaaide een handvol Prozac in mijn verkrampte muil en tijdens het slikken leek het alsof ik mijn hele gebit naar binnen zoog. Ik voelde mij de zot die in de onmogelijkheid van de dingen gelooft. Het loopt nog eens verkeerd met mij af. Ooit op een dag zullen zij mij komen halen. Mannen met witte jassen rond hun lijf en een brede bereidwillige grijns op hun gezicht. 

Dat was vanmorgen. Nu gaat het beter. Nu ben ik de man die enkel nog twijfelt. Weggaan of thuisblijven. Alles of niets. Het uitgaansleven fluistert mij knipogend een prachtig scenario in het oor. Limp Bizkit schildert er een soundtrack bij. Het is Art Brut Musical want ’t is van ‘hate’ alhier en ‘hate’ alginder. Wie in deze wereld zou mij nu in ’s hemelsnaam haten? Ik, de man met het weke vlees en het buigzaam skelet. Als u mij straks ergens tegen het lijf loopt herinnert u zich dan mijn twijfel en wees lief voor mij.

 

Op 01 november 2004 werd deze inleiding vervangen door...

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte... ’t Is weer druk hier in onze buurt. Dat komt, wij wonen vlak bij een plaatselijk kerkhof en het is vandaag 1 november. De welverdiende rust van zij die ons verlieten wordt wreed verstoord. Mensen van allerlei pluimage strompelen rond met een pot chrysanten. Hier en daar bengelt een traan. Het jaarlijkse verdriet welt voorzichtig op. Aan de heftigheid van de emoties valt vaak de tijdspanne van het overlijden af te lezen. Naast muziek verzacht ook verdriet de zeden. Mensen mompelen excuses als ze elkaar op de hielen trappen en familievetes worden voor heel even aan de kant geschoven. Nu nog iets vinden om ook de esthetiek aan te zwengelen want geef toe, zo’n chrysanten, ’t zijn toch doorgaans onwelriekende scheten in een slecht verluchte serre. Ik heb het altijd een vreselijk schijterige bloem gevonden, die chrysant. Eén grote floristische vergissing. Van stengel tot stamper! Hij ziet er niet uit en hij ruikt naar dood en verval. Een reuk die ooit in de loopgrachten rond Ieper het mooie weer gemaakt moet hebben. Mocht ik ooit doodgaan (wat er gezien mijn rookgedrag waarschijnlijk ook vroeg of laat van komt), dan wil ik elk jaar een exotische bloemenkrans op mijn graf. Rozen, Oleanders, Papegaaienbekken en een Cactus. Elke eerste november mogen ze nabij mijn zerk de hele dag lang een gettoblaster zetten die onophoudelijk Hawaïaans getinte melodieën in mijn dode hersenen strooit. Ik weet het ook wel, zo’n muziek getuigt van een meligheid die een granietsteen op slag in minzaam stof kan transformeren. En what the fuck dan nog?  Eens per jaar een beetje meligheid rond mijn graf mag. Ik ben mijn hele leven verzot geweest op melocakes en ik hield ervan om vrouwen te strelen die zich in fleece hadden gehuld.  

 

Ondertussen leef ik nog. Het mag voor mijn part nog jaren zo blijven.

 

Op 25 november 2004 werd deze inleiding vervangen door...

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte... Ik hoorde gisteren een zeer geleerde meneer op de radio verkondigen dat de huidige culturele en godsdienstige spanningen in onze samenleving nog wel een jaar of vijftien zouden kunnen duren. Die samenleving was volgens die gediplomeerde oelewapper dusdanig complex dat de zaken niet zomaar in een handomdraai geregeld konden worden. Zijn betoog bevatte heel wat overbodige vijven en zessen maar het kwam er simpelweg op neer dat een verdraagzame en vredelievende multiraciale samenleving nog niet voor morgen is. Ik dus het verschot van mijn leven opgedaan en van de weeromstuit naar de legerstock gereden om een helm, een gasmasker en een kogelvrije vest. Een mens kan zich maar beter voorbereiden op woelige tijden. De vrouw achter de toonbank keek me aan met een blik waarin het leed van minstens twee wereldoorlogen lag verscholen. Het kon natuurlijk ook zijn dat die zaak van geen kanten draaide en dat ze daardoor zoveel ellende uitstraalde. Ik was in elk geval de enige klant. Haar man zat achter de toonbank de sportpagina’s van 'Het Nieuwsblad' te lezen en het zag ernaar uit dat hij deze bezigheid zeker niet zou staken omdat er plots een potentiële koper was opgedaagd.

Ik ben geen vaste bezoeker van legerstocks en het zou dus kunnen dat de toestand tijdelijk was maar er heerste in die winkel een schrijnend gebrek aan orde in de tentoongestelde waren. Het hele aanbod lag top over kloten. Zo lagen de blikken cornedbeef bijvoorbeeld naast de eremedailles. Er heerste dus niet alleen wanorde, er hing ook een schrijnend gebrek aan respect in de lucht.

Hoe meer chaos er heerst hoe onrustiger ik zelf ook word. Ik ben een man van de duidelijke lijn. Zo prefereer ik al mijn hele leven Hergé boven Jef Nys, Mondriaan boven Van Gogh en Classicisme boven Barok.

Die uitbaatster was trouwens een puur ‘Barokaanse’. Haar kledij was danig decoratief dat ik met moeite wist welke kleur ik eerst moest bekijken. Haar lichaam had iets monumentaals en haar borsten straalden een overweldigende, weliswaar uitgezakte weelde uit. “Ga met zo’n wijf naar de oorlog !”, zag ik haar man voortdurend denken terwijl hij zonder opkijken kwijlend één bepaalde sportpagina bestudeerde. Op de sportpagina in kwestie stond een foto van een Russische tennisster en het was duidelijk dat die oude rukker liever met die sportieve stoot naar de oorlog was getrokken. Dat wicht bezat naast een prachtig lichaam immers ook tal van raketten en in tijden van oorlog kunnen die zeer nuttig zijn. In het huidige tennis wordt er immers niet op een raket meer of minder gekeken.

Enfin, toen ik die hele zaak had uitgekamd bleek dat er noch kogelvrije vesten, noch gasmaskers in hun aanbieding zaten. Een helm hadden ze wel. Zo’n pot waar ik mij ongetwijfeld onsterfelijk belachelijk mee zou maken mocht ik hem opzetten tijdens één mijner wandelingen langsheen de Brugse vesten. Laat staan dat ik met dit onding de plaatselijke nitwits aan de toog van Het Visioen zou kunnen imponeren! Ik zag af van enige vorm van aankoop en ging onverrichter zake naar huis. Op de terugweg gebeurde er erg weinig. Geen bomaanslagen, geen betogingen, geen explosies, geen overvallen, geen gijzelingen, geen ongevallen en op de koop toe geen enkele optocht. Er gebeurde eigenlijk niks, om eerlijk te zijn. Dat viel dus een beetje tegen. 

 

Al wandelend met alleen die weldoende rust om mijn oren gingen mijn gedachten wild tekeer. En ik dacht: “Zouden wij ons eigenlijk met zijn allen niet nutteloos laten opnaaien door pers en media die er de laatste tijd blijkbaar een sport van maken om deze wereld tot de meest onveilige plek in ons melkwegstelsel te catalogeren?” Van op Mars bereikte mij tot op heden nog geen tegenbericht.

 

Op 25 december 2004 werd deze inleiding vervangen door...

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte... Ik weet niet hoe het u vergaat tijdens ochtendlijke winteruren maar ik raak dus mijn nest niet uit. In de behaaglijke warmte van het dekbed duw ik de kille dagen zolang mogelijk voor me uit. Het is er niet op verbeterd sinds ik onder een dekbed met dons lig. Hoe een kip ‘s winters zo vroeg van zijn stok geraakt is mij een compleet raadsel. Door het zalig en aangenaam dons wentel ik mij elke ochtend ongegeneerd in de zaligheid van het nietsdoen. Dat dekbed kostte wel een fortuin en was er die kortingsbon niet geweest, ik sliep nog altijd in synthetische brol. Gebedsgenezers en kruidendokters waarschuwen al jaren voor de nefaste gevolgen van synthetisch beddengoed. Je kunt van dergelijke ‘kluntens oliebroden’ zeggen wat je wilt, ze weten verdomme doorgaans als geen ander waar de klepel hangt. Het is dan ook geen wonder dat deze alternatieve charlatans een honorarium hebben die een gewone burger als u en ik doet duizelen.

 

Tot hier het boeiende verhaal mijner nachtelijke avonturen maar er is meer in mijn leven. Er is bijvoorbeeld ook het moment waarop ik me dan eindelijk moeizaam uit mijn stonde hijs en me sleepvoetend naar de badkamer begeef. Daar aangekomen bekijk ik mijn smoel en op zo'n schrikwekkende momenten vraag ik me altijd af waarom de spiegel ooit werd uitgevonden. Het warme water wasemt wel even de keiharde confrontatie weg maar een paar vegen later sta ik weer met mezelf geconfronteerd. “Urbain, luister eens hier, dit trekt inderdaad nergens op maar toch wacht de wereld op jouw inbreng!”, hoor ik mezelf dan mompelen. En ik luister naar mezelf, probeer mijn haar in model te krijgen, scheer het grijs uit mijn gezicht en was het vuil van mijn lijf. Een uur later zit ik koffie te drinken aan de keukentafel. Ik rook sigaretten en wacht geduldig op de zomer.

 

Om dit wachten te overbruggen bekijk ik de televisiepagina’s in de Humo en ik vraag me af welke onnozelaars in godsnaam om 9 uur ‘s morgens naar de ‘winterbeelden’ op Canvas zitten te kijken. En dan zijn ze op de dienst programmatie van de VRT verwonderd dat er mensen zijn die al van ’s ochtends naar porno op hun DVD speler zitten te kijken. Vandenbussche, kom terug, dronken of nuchter!

 

Ik hoop dat ik mijn ochtendlijke somberheid in 2005 eindelijk eens van me af geschud krijg. Verder wil ik zoals elk jaar stoppen met roken en 25 kilo afvallen. En mocht het alsnog niet lukken dan zal het voor 2006 zijn. Een mens mag in dergelijke materie best een beetje begrijpend voor zichzelf zijn, vind ik. Wat kan het mij in godsnaam verdommen dat Boma uit FC De kampioenen van een muur afdaalt. Alsof deze stunt mijn drang naar de sigaret zal smoren. Alstublieft zeg!

 

Voor de rest wens ik éénieder prettige feesten en een

**spetterend 2005**

Ik mag hopen dat dit omgekeerd ook zo is.

 

 

Enter supporting content here