Nu
al de lente, straks dus de zomer. Ze komen er weer aan, de zomerfestivals. In alle maten en gewichten. Chauvinistisch als
ik ben wil ik hier graag even de aandacht vestigen op het Cactusfestival te Brugge. Zij die het festival kennen zijn al lang overtuigd. Het cactusfestival is niet zomaar een festival.
Het is één van die weinige speciaaltjes die zich elk jaar weer uit de schaduw van de grijze doorsnee weten te worstelen. Ooit
vroeg een plaatselijk journalist me wat ik van het cactusfestival vond.
Wat
roept het Cactusfestival bij je op ?
Intimiteit,
dronkenschap, gezelligheid, geestverruiming, spraakverwarring, een hoop prachtige vrouwelijke lijven en af en toe een heerlijke
muzikale adrenalinestoot... meer moet dat niet zijn.
Hoe
lang ga je al naar het cactusfestival ?
Ik
weet niet of er toen al sprake was van een festival maar ik herinner mij dat er indertijd op het Sint Amandsplein ook al gitaren
en andere instrumenten werden gegeseld. Ik herinner me niet of er toen ook al sprake was van de term 'festival'. Ik denk
dat ik waarschijnlijk bijna alle cactusfestivals heb meegemaakt.
Welke band heb je met het cactusfestival ?
Ik
draag het festival in mijn hart. Ik zorg ervoor dat ik die drie dagen niks anders in de weg heb. Een jaarlijkse gewoonte.
Weekendje cactussen.
Herinneringen?
Allé,
omdat u het bent... een aangename en een tegenvaller. Een paar jaar geleden had ik tegen sluitingstijd nog een portie Viëtnamese Loempias naar
binnen gewerkt. Ze moesten blijkbaar hun saus kwijt want die loempias zwommen erin. Ik van zijn eigens in vuur en vlam en
mede daardoor van de weeromstuit richting bar. Daar zei mij een erg hautaine dame
dat de bar sloot en terwijl ik smekend met mijn bonnetje zwaaide goot zij de resterende pinten voor mijn ogen uit. Van een
klerewijf gesproken! Er zijn daar toen nog hele lelijke woorden gevallen. Tot hier de tegenvaller. Een immer aangenaam moment
is ons afscheidsritueel. Omdat Dhr. Patrick Keersebilck het blijft vertikken om het zelf te doen bedanken wij (ik wordt hierbij doorgaans
bijgestaan door Dhr. Patrick Hoornaert), als niet organisatoren, elk jaar na het laatste optreden alle aanwezigen voor hun
komst... een gebaar dat niks kost maar dat al menig hilarisch moment heeft opgeleverd.
Algemene
bedenkingen?
Ik
vind het goed dat cactus zn kleinschalige identiteit weet te bewaren en dat er de laatste jaren, qua programmeren, toch een
nieuwe, frissere wind is gaan waaien. Ook de locatie is en blijft een droom. Toen men echter twee
jaar terug de ingang van locatie veranderde ben ik dat jaar niet op de weide geraakt omdat ik die nieuwe ingang niet kon vinden.
Ik heb verdomme drie dagen in Het Visioen geresideerd!
Het
prettige is dat je er elk jaar weer een hoop oude bekenden tegen het lijf loopt van wie je je afvraagt waar ze zich de rest
van het jaar schuilhouden.
Een
minpunt blijf ik het belachelijk laag aantal toegestane decibels vinden, maar ik betwijfel of de organisatoren daar zelf iets
kunnen aan doen. Waar men nu al boxen heeft bijgeplaatst ongeveer in t midden van het terrein zou men dat ook kunnen doen
naar achteren toe zodat de tweede helft van het terrein ook aan zijn auditieve trekken komt.
Suggesties?
De
inplanting van een degelijke hollandse coffeeshop op het terrein zodat we even kunnen controleren of het klopt als zouden
al die plaatselijke politiekers in hun tijd nog geblowd hebben.
Ik
vind de huidige ingang wat smalletjes en dat leidt doorgaans tot ongewenst intiem contact ! Of om heel even de poëtische
toer op te gaan : Een mens staat al heet nog vóór hij de weide betreedt !! Graag die ingang dus weer op zijn normale
geschiedkundige plaats. Er schoot toen immers al niet veel van over!
Dat ge bedankt zijt,
Urbain Alpain