Het gebeurt dat ik midden de nacht overmand wordt door de angstaanjagende gedachte dat ik de morgen niet zal halen. Hartkloppingen, aanvallen van hyperventilatie, druipend zweet onder de oksels, een dichtgesnoerde keel, een beklemmend gevoel aan de borststreek... er zijn voorwaar een hoop klachten waar alsnog geen pillen voor zijn. Mijn vrouw zegt dat ik die angst zou kunnen vermijden mocht ik, zoals elk normaal mens, 's nachts slapen. Daar kan wel iets van aan zijn maar ik weiger pertinent mijn levensstijl aan te passen in functie van mijn angst. Dan zou ik pas helemaal ten prooi zijn aan angst om de angst. Mijn dokter, die een hottentot eerste klas is, zegt dat mijn klachten hun oorsprong vinden in een al te onregelmatig leven en dat ze daarenboven psychosomatisch zouden zijn. Hij brak op een haar na zijn kaakbeen toen hij het woord prononceerde. Via een plastiek zak in en uitademen zou helpen. Ik ben er vet mee, met dergelijke diagnose. Ik doe al zeven jaar al mijn boodschappen in de Aldi en daar geven ze geen plastiek zakken. Ademen via een kartonnen doos gaat niet, dat heb ik al menig maal tot eigen scha en schande moeten ondervinden. Scha omdat ik mijn lip sneed aan de scherpe randen van een leeg karton van goedkope porto en schande omdat ik daags nadien moest gaan solliciteren met een lelijke jaap in mijn lip. "Of ik soms gevochten had?" Ik schudde van neen maar had ze daar voor hetzelfde geld allemaal een tok op hun muil verkocht. Ken je ze, van die mannen in maatpak die even de maat van de sollicitant willen nemen. Mijn tenen gaan er van krullen, van dergelijke types.

Maar goed, waar waren we gebleven? Bij mijn nachtelijke ongemakken, juist. Volgens mij is het gewoon een diep gewortelde angst voor de dood. Die heb ik geërfd van mijn grootmoeder langs vaders kant. Dat mager besje is 96 geworden maar de laatste 40 jaar van haar leven was ze, naar eigen klagen, maandelijks stervende. Mijn vader (momenteel 84) heeft het ook een beetje, dat hij sinds kerstavond van 1985 elk jaar met een behoorlijke sérieux aankondigt dat het zijn laatste kerst zal zijn. Vijf minuten later ligt hij dan zwaar in ruzie met mijn moeder (momenteel 80) aangaande de vraag wie van hen beiden het eerst zal gaan. Het zou mij niet verwonderen mochten ze beiden de honderd halen.

Maar ondertussen heb ik het van geen vreemden, die angst voor de dood. Alle pillen, spuiten, poeders, elektroshocks, warme baden en gentherapieën ten spijt... er blijkt geen remedie voorhanden om de nachtelijke angst af te zweren. Het enige wat enigszins soelaas kan brengen zijn Duvels, bruine Leffes en trappisten van Rochefort. Twaalf graden, die laatsten, minder heeft echt geen zin. Het grootste probleem is echter dat wanneer ik dronken wordt, dat ik dan ontzettend begin te draaien waardoor ik van de weeromstuit denk dat ik een aanval van het syndroom van Gilles de la Tourette krijg. En ik kan u verzekeren, das ook behoorlijk beangstigend.

Urbain Alpain.