dat zoekt naar de dingen die het droomt

een kind dat kind mag zijn

alles hangt altijd aan een zijden draad

het noodlot een schaar

die dikwijls snijdt waar niemand begrijpt

wurgende nevels van verdriet

woede en onbegrip

alle leven staat stil en niks heeft nu nog waarde

dan alleen de dingen die verdwenen zijn

en die je hopeloos blijft zoeken

een stem, een lach, een gebaar

zijn handje in je hand

zijn armpje om je hals

dingen die nooit meer tastbaar zullen zijn

duizend zachte woorden van troost

zouden we willen vinden

maar we vinden ze niet

nu nog niet

misschien enkel dit

dat we in gedachten heel vaak bij jullie zijn

dat we verkillen bij de gedachte aan het wezenloze verdriet

maar dat we ook hopen

dat jullie aanstekelijke levensvreugde

straks opnieuw zijn plaats mag vinden

in harmonie met het verdriet.

Een welgemeende warme troostende knuffel.

urbain alpain