Zondag 18 mei 2003. 12.15uur.
Straks ga ik stemmen. Ik stem groen. Doe ik al m'n hele leven.
Akkoord, 't zijn een bende regelneven en regelteven tegader en ze zouden regelen dat ze er groen van zien maar
aan de andere kant, laat de traditionele partijen hun gang gaan en er wordt binnen de kortste keren aan 't milieu niet meer
gedacht. Een echte milieuactivist hoeft u in mij niet te zoeken. Ik kieper op onbezonnen momenten soms net zo goed een lege
colafles in een gewone vuilbakzak als de PDM-zak weer eens overvol blijkt te zijn. Blauwe zakken, 't is qua koloriet waarschijnlijk
ooit een toegeving geweest aan de VLD. Onze groene milieubox (wie de zijne binnen het half uur vindt trakteer ik op een gezinsflacon
white spirit) staat al jaren ergens op zolder te verkommeren en de eerlijkheid gebiedt mij om toe te geven dat ik daar geenszins
wakker van lig. Ik rij veel te weinig met het openbaar vervoer en een fiets heb ik momenteel niet meer. Na vijf gestolen exemplaren
ben ik het moe om er nog één aan te schaffen.
En toch ben ik het volledig eens met de stelling dat een milieubewuste maatschappij noodzakelijk is voor deze
aarde. We hebben er maar één. Dus stem ik voor een partij die daar rekening mee houdt. Het lijdt geen twijfel dat vele traditionele
partijen dit gedachtegoed hebben overgenomen maar ik weiger in de kopie te geloven en blijf tot nader order het origineel
trouw. Agalev heeft het mij na vier jaar regeringsdeelname echter niet makkelijk gemaakt. Nog nooit was mijn politieke overtuiging
zo wankel. Bij elke voorbereidende verkiezingstest die ik deed kwam ik bij SP.a-Spirit uit. Agalev kwam steevast op de
tweede plaats. Maar ik nam afstand van die testen en ging voor datgene waarvoor ik altijd was gegaan.
Zondag 18 mei 2003. 15.00uur.
Net terug van het stemmen. Er heerste verwarring. Waar op onze stembrief stond dat wij in het plaatselijke
atheneum onze burgerplicht moesten vervullen bleek de plaats van handeling de nabijgelegen sporthall te zijn. In het atheneum
was immers een invasie van wandelclubs aan de gang. Je zou denken : wandelclubs en een sporthall, 't gaapt gelijk een oven! Edoch
niet in België. Uitgerekend het kiespubliek werd verzocht om zich naar de sporthall te begeven. Het stemmen verliep uiterst
vlot. In vijf minuten weer buiten. Achteraf gaan aperitieven bij vrienden en dat ritueel duurde iets langer dan vijf minuten.
't Is dus 15.00 uur geworden.
Zondag 18 mei 2003. 16.00uur.
TV aangezet. Eerste uitslagen zijn verontrustend.
Agalev verliest stemmen.
Beetje boos op België. Beetje boos op Agalev ook.
Intellectuele politiekers verwoorden waar ik voor gevreesd had.
Het ideeëngoed is prachtig maar de uitvoering ervan loopt een beetje mank. Progressief links heeft
zich blijkbaar achter het kartel SP.a-Spirit geschaard.
Zondag 18 mei 2003. 20.00uur.
't Gaat van kwaad naar erger. Agalev verliest dat het klettert.
Op de meeste plaatsen wordt zelfs de kiesdrempel niet meer gehaald.
Om mezelf niet onnodig te geselen zap ik naar Canvas alwaar een reportage "Terreur in je hoofd" loopt. Obsessieve
compulsieve stoornissen. Obsessies die het leven ondragelijk maken. En van de weeromstuit krijg ik ook een obsessieve gedachte.
Dat ik denk dat, ondanks het verkiezingssucces van Sp.a-Spirit, alles in dit land straks naar rechts zal neigen.
Ik droom voor me uit en vraag me af wat er het meest wenselijk is:
dat er af en toe iets voor u wordt geregeld of dat men voor u gaat denken?
Urbain Alpain.