Home | CV | Links | Madrugada | Adagio | Zakformaat XL | Muziek | Een rustig moment | James Brown R.I.P | Het incident en de perceptie | Fluweel | Toneel | Voor Mariette | 2006 | De auditie | Trut | Leonardo | Het haar van de hond | Confidenties | Aanklacht | Voorjaarsstorm | Het debuut | Scharrelkippen | Misselijk | Grand Cru | Willy | Mirakel | Zappa | 2005 | Engel | Cactusfestival 2004 | Gastheer | File | Zot | Graffiti | Agressie | Gastenboek | Amuse Gueules | Freundin | Gemis | Blankenberge | Dagboek | Schoon | Nostalgie | Protestbrief | Koot en Bie | Herfst | Jasper | 2004 | Voor haar | Topsport | Eerlijk | Slagveld | I.M. : Johnny Cash | Dood | Het proces | Wolfslam | Afscheid | Verkiezingen | Stilstand | Lieg | Jeugdliefdes | De fluit | Sprot | Dilemma | De plekke | Programmaboekjes | Regisseren | 2003 | Brugge 2002 | Vrouwen | Roest | Ongemakken | Piercing | Koe | Onmacht | Prettig gestoord | Huwelijk | De vrouw | Werk | Roken | Stadswandeling | Zij | Ma Beautée | Bezetting | Bezoek | Verjaardagsfeest | Valentijn | Schuldgevoel | Reünie | Stigmata | Rust | Musicals | Cactusfestival | Bejaardenhuis | Erotiek | Vernissage | Zomerliefde | Band | Afspraken | Angst | Brief | Nacht van het boek | Bejaardenbond | Poëzie | Poëzie 2 | Poëzie 3 | Poëzie 4 | Poëzie 5 | Poëzie 6 | Poëzie 7 | Inleidingen 2002 | Inleidingen 2003 | Inleidingen 2004 | Inleidingen 2005 | Inleidingen 2006

Die morgen op het web...

Inleidingen 2003

Hier kun je de inleidende teksten (jaargang 2003) van de home pagina vinden. Het leek me een leuk idee om deze te bewaren. 

Op 20 januari 2003 startten wij het nieuwe webjaar met...

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte...  We wensen u allen van eigenst een spetterend 2003 toe. Zie in deze ook onze nieuwjaarswens! Het nieuwe jaar is vlekkeloos begonnen, dank u. Een irrelevante oorlog tegen Irak is enkel nog een kwestie van dagen, voor een pak Bastos betaal ik eindelijk de ronde som van 4 euro, ik werd door een oogspecialist veroordeeld tot het dragen van een leesbril die ik ook dien op te zetten om te schrijven (ze zijn met moeite te volgen in hun redeneringen, die specialisten), vanaf heden is het verboden om te blowen op festivals, van water kun je nu ook kanker krijgen, vorige week heb ik mijn eerste grijze haren ontwaard in een feller belichte spiegel dan de onze (plaatselijke opticien), mijn gewicht overschrijdt momenteel ruim 15 kilo mijn normale competitiegewicht, 2 straten verder blijft lopen op VTM en in praatprogramma's allerhande  haalt de kwantiteit het nog steeds van de kwaliteit. Er is met andere woorden geen vuiltje aan de lucht waardoor ik met graagte van een vlekkeloze start gewaag. De kleine drama's van het leven blijven ons echter ook behoorlijk parten spelen. Zo kregen wij onlangs een lucratief sponsoraanbod van nutella! Voorwaarde was wel dat wij de nodige aandacht voor hun merknaam moesten hebben op onze site. Wij hebben ons hier suf zitten piekeren hoe wij hier die verdomde nutella ter sprake zouden brengen. En ziet, het toeval hielp ons een handje.

Deze morgen opgestaan en benevens een kop om nooit meer onder de mensen te komen (drankmisbruik) ook een zeer onaangenaam incident aan de ontbijttafel. Toen ik namelijk de choco opendraaide bleek het deksel nog los te zitten van de avond voordien waardoor dat deksel in kwestie een onnodig stevige draai surplus te verduren kreeg en bijgevolg tollend aan een wandeling door onze keuken begon. Onze hond, die dol is op al wat beweegt, liet deze buitenkans niet onbenut en zette een agressieve aanval in op het plastieken kleinood. Als een losgeslagen Gnoe ging de bastaard tekeer. Daardoor zitten wij nu dus zonder deksel voor op de choco. Ze zeggen wel eens: "Op elk potje past een deksel.", awel, hier niet! Geen enkel passend deksel te bespeuren in onze nederige werkmanswoonst. Wabliefteru? Hoe het ondertussen de confituur verging? Dat komt u heel misschien in één van onze volgende inleidingen te weten want zolang Materne niet over de brug komt met sponsoring kunnen zij fluiten naar enige vermelding van hun product! Het moge duidelijk zijn dat onze site vanaf heden dingt naar een plaats binnen het commerciële circuit.

 

Op 06 maart 2003 werd deze inleiding vervangen door...

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte... Ons sponsorcontract met Nutella liep zopas teneinde en daar Ma*fucking*terne onze afgemeten voorzet (zie vorige inleiding) weigerde binnen te koppen zitten wij hier zo'n beetje op onze financiële honger. Bijgevolg haalden wij een PWA'er binnen maar die mens bleek nog nooit een computer te hebben gezien. Toen wij hem in de geheimen van 'het klavier' wilden inleiden antwoordde hij droogweg: "Excuseer, ik koester geenszins muzikale ambities!". Die PWA'er dus onmiddellijk terug naar af en zelf maar weer aan de slag gegaan. Wat een wolkje tijgerbalsem onder de oksels al niet vermag. Op een bepaald moment haalden wij snelheden van 350 aanslagen per minuut. Daar kan zelfs de CCC een punt aan zuigen. Van de CCC gesproken: Marc Braet overlijdt (Karl Marx hebbe zijn ziel) en Pierre Carette wordt vrijgelaten. Is dit toeval of heeft 'de partij' hier haar invloed laten gelden? Om eerlijk te zijn, het zal ons worst wezen! Politiek houdt ons niet echt bezig. Straks, als we de bollen mogen/moeten kleuren, zijn wij verplicht om ongenadig onze gedachten te laten dwalen langs politiek België. Om eerlijk te zijn, we staan geenszins te popelen!

Andere zaken eisen onze aandacht op. Een haarscherpe analyse van onze manier van zeiken tot hiertoe. Dat wij via een alarmerend bericht aangaande het verband tussen prostaatkanker en rechtstand plassen plots beseffen dat we er al 44 jaar een zootje van maken, van dat zeiken. Reeds twee weken zeiken wij zittend. Hoewel kleur, geur en intensiteit hetzelfde zijn gebleven hebben wij ons al in jaren niet meer zo gezond gevoeld. Op één ongemak na. Dat branderig gevoel aan onze vingertoppen speelt ons parten. Driehonderdvijftig aanslagen per minuut gaan na verloop van tijd zelfs op een olifantenvel als het onze wegen. Wij hebben dringend een moderner klavier van doen. Zo'n klavier dat zich ook strelend laat behandelen. Tot die tijd verhelpen wij ons met een pijnstiller op basis van Armagnac, Courvoisier en White Widow. Het mag want er zijn geen minderjarigen in de buurt. Dronken van vreugde produceren wij de ene onpubliceerbare tekst na de andere. U zult het dus een poosje met iets minder 'wereldliteratuur' moeten stellen. Maar niet getreurd. Kwaliteitskranten als De Morgen en Het Laatste Nieuws smijten de laatste tijd met wereldliteratuur naar uw kop. Het zou ons dan ook verwonderen mocht u momenteel geen leesvoer meer in te halen hebben.

 

Op 02 mei 2003 werd deze inleiding vervangen door...

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte...  't Wordt alweer hoog tijd dat wij onze site van een nieuwe inleidende tekst voorzien. Straks is het zomer en hebben wij een volledig seizoen overgeslagen. Een nieuwe lente, een nieuw geluid. Wij hebben sinds enkele dagen een nieuwe deurbel geïnstalleerd. Waar wij vroeger via een bescheiden ding-dong op de hoogte werden gebracht van bezoekers horen wij nu een oorverdovend snerpend geluid. Alsof een dokwerker in geheel eigen stijl een viool staat te stemmen. Volgens de bijsluiter beschikt onze nieuwe deurbel over zeventien voorgeprogrammeerde tunes. De handleiding in kwestie is opgesteld in een onleesbaar technisch Frans. Mijn kennis van het Frans is altijd erg matig geweest. Mijn kennis van technisch Frans is een catastrofe. Willen wij straks ten volle genieten van de auditieve mogelijkheden van onze nieuwe deurbel dan zal mijn vrouw moeten aanpappen met een Frans ingenieur. Mijn vrouw kennende zou dat nog enkele decennia kunnen duren. Alle aanmoedigingen ten spijt wenst zij monogaam te blijven. Zij heeft een hartstochtelijke hekel aan al wat Frans is. Tenzij het om Alain Delon gaat. Mijn vrouw en Delon, da's al heel z'n leven een tanga en vochtigheid, een klit en jolijt. Delon kent echter evenveel van techniek als een eskimo van diepvrieskasten. Om een lang verhaal kort te maken... mogen wij u vriendelijk verzoeken om tijdens occasionele bezoekjes niet te bellen? Een licht tikje op het raam kan volstaan. Dank u! Mocht er niet worden opengedaan dan zijn wij ofwel afwezig, ofwel weigeren wij u te ontvangen. Ge kunt het immers niet al binnenlaten wat er zich aan de deur meldt. Een beetje kieskeurigheid in zo'n zaken is geboden.

Wij hebben er hier anders wel eentje die uiterst tevreden is over onze nieuwe bel. Onze hond kan zijn vreugde niet op. Vroeger was het voor hem helemaal geen uitdaging om over zo'n flauwe "ding-dong" heen te blaffen. Heden is er een keiharde competitie tussen bel en hond. Tijdens het snerpen der bel blaft hij bijkans zijn snijtanden uit zijn muil om toch maar de auditieve bovenhand te houden.

En binst dat hij zich binnenste buiten blaft zitten wij hier zonder teller op onze site. Van de ene dag op de andere gaf hij geen kik meer. Wij kunnen vanaf nu dus zitten gissen met hoe velen u onze woordenkramerij tot u neemt. Aanvankelijk wilden wij Bravenet (onze counterleverancier) een proces aandoen maar wij botsten op de grote anonimiteit van het internet. Ge moet er eens aan beginnen, aan een proces tegen schimmen. Onbegonnen werk. Wij hebben ons dus neergelegd bij de gedachte dat wij nimmer meer zullen weten hoeveel volk wij over de vloer kregen, krijgen en nog zullen krijgen. Ondertussen verblijven wij, als een garagist zonder onderdelen, als een visser zonder aas, als een paus zonder mijter en zitten wij ganser dagen te luisteren naar "Keep on your mean side" van het voortreffelijke groepje "The Kills". Doe ons een lol en maak er een even grote hype van als van "The White stripes". Mocht u niet aan muziek zijn (ge hebt van die mensen) dan kunt u onze site van voor naar achter en van achter naar voor lezen. En mocht uw maag beginnen keren draai dan een Motilium in uw orgel.

 

 

Op 02 juni 2003 werd deze inleiding vervangen door...

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte...  Eigenlijk zou ik op dit moment de muren van mijn terras moeten schilderen maar mijn 'werkmansklakke' van 'Levis' is momenteel spoorloos. 't Is lang niet het enige dat spoorloos blijkt. Borstels, rollers, mengbakken, roerstokken: 't is weer allemaal  in rook opgegaan. Dat heb ik nu altijd als ik wil verven: dat ik telkens een fortuin dien te spenderen aan materiaal omdat mijn vorig materiaal onvindbaar is. Dat vorig materiaal kostte mij ook al een fortuin en ik had me na aanschaf nog zo voorgenomen om alles op een goed zichtbare plaats op te bergen. Helaas, 't is dus allemaal weer compleet onvindbaar. Bij gebrek aan geld momenteel kan ik het schilderen dus wel vergeten. Mijn oom Dolf, die nog banken heeft overvallen en dus ongelofelijk veel inzicht heeft in geld en al zijn nevenaspecten, heeft het onlangs voor me uitgerekend en kwam tot de vaststelling dat ik hopen geld zou uitsparen indien ik mijn schilderklussen zou uitbesteden. Maar niet met mij. Ik zal mijn muren een beetje in handen geven van de eerste de beste zondagsschilder! Ik val nog liever dood!

Vorige week was het bijna van dat. Teveel Leffe gezopen en te lang in de zon gezeten. Ik voelde mij op sterven na dood. Een kop van hier tot ginder, een maag die met een bunzenbrander te lijf werd gegaan, een hartslag van 235 toeren per minuut en een milt die voortdurend van plaats bleek te willen wisselen met mijn lever. "Dat ik het ver zou brengen!", wist mijn moeder me telefonisch te melden. Vier Aspro's Bruis verder voelde ik mij iets beter. Mijn kop had gelijk weer een beetje asem.

En toen voltrok zich een wonder.

 

Waar ik tot dan in normale lichamelijke toestand niet in slaagde lukte mij in deze lamentabele gezondheidssituatie wel. Onze site voorzien van een vleugje muziek! Ik diezelfde dag nog naar Verassebroek (een plaatselijk bedevaartsoord alhier) alwaar ik een kaars ontstak voor de patroonheilige van Bruine Leffe van het vat. Ik ben een vreselijk dankbaar mens maar ik ben niet zot van kerken. Die kaars was nog niet geheel ontstoken of ik repte mij al naar buiten. Vijf minuten later zat ik al op het terras van een naburig café Leffes te hijsen.

 

Daar heb ik Elvire leren kennen. Een crême van een mens.

Honderd en twintig kilo schoon droog gewreven. Gebruind vel en prachtige lichtblauwe ogen. Gepakt van de warmte en verslaafd aan de Geuze. Ze zegt dat ze handel drijft in zwemkledij, reddingsboeien, snorkels en geperste lucht. Ze droomt van strandcabines, het zand en de zee. Eb en vloed. "Dat het ene niet zonder het andere kan", zegt ze. Ik vraag hoe de zaken gaan en ze legt lachend haar vingers op mijn lippen en fluistert om stilte. Prachtig egale tanden. Schoon wit glazuur breekt het bruin van haar wezen. Ze vertelt van Pablo. De man die haar de hemel beloofde. Dat ze er nog altijd zot van is maar dat hij onvindbaar is. Op een dag vertrokken en nooit teruggekeerd. Geen spoor van wrok. Kinderlijk opgewonden.

 

Toen ik drie uur later thuis kwam voelde ik mij de gezondste mens van de wereld. Ik denk aan mijn schildersmateriaal. Op een dag vertrokken en nooit teruggekeerd. Geen spoor van wrok. Kinderlijk opgewonden. Morgen schaf ik mij spiksplinternieuw schildersgerei aan en terwijl u mijn site leest zal ik werken alsof er een vulkaan van koloriet in mij is losgebarsten.

 

Op 18 juli 2003 werd deze inleiding vervangen door...

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte... Niet dat onze muren nu helemaal zijn afgewerkt maar een mens dient af en toe ook iets nieuws te schrijven op zijn site. Zoniet kun je het wel vergeten in het wereldje van de webmasters. Wij zijn momenteel nog altijd een beetje aan het bekomen van het cactusfestival. In plaats van een driedaagse werd het een tweedaagse. Zondag kregen wij immers geen beweging meer in onszelf. Een totale inzinking die zijn gelijke nog niet kende in ons uitgaansleven. Of we worden oud, of we hadden teveel gezopen (houd in deze de beurskoers van Cointreau in de gaten!), of we hadden even niet op de minderjarigen gelet (want dan mag het, als die niet in de buurt zijn), of we hadden iets verkeerd gegeten. Ikzelf houd het bij dat laatste omdat ik op zaterdag in laatste instantie nog een zak friet met twee lookworsten in mijn orgel heb gedraaid. Die frieten waren tamelijk in orde maar die lookworsten smaakten op zijn minst eigenaardig. Normaal heb ik een maag van gewapend beton maar er is me dunkt, mede door die worsten, wat betonmoeheid opgetreden. De hele verdere nacht lopen stinken naar look en verval. Bij elke oprisping ontplooide zich een quasi internationaal geurpalet met Italiaanse, Spaanse en Portugese invloeden tegelijk. Naar mijn weten ben ik de rest van de nacht dan ook geen mens meer dichter genaderd dan anderhalve meter. Edoch, toen ik die zondagochtend het Visioen verliet waren alle planten verwelkt, hingen de affiches van de muren, had ik door het ontbreken van een protonapparaat een plak opgebouwd ('k gon da zo rap meugentlik kommen vereffenen wè, Tine!!) en lagen zeven late bezoekers bedwelmd tegen de vlakte. 't Is geenszins bevorderlijk voor buitenechtelijke avonturen, zo'n twee midzomernachtsworsten.

 

Hoe dan ook, we werken hier volop aan een integraal sfeerverslag van de eerste twee cactusdagen maar door toedoen van die inzinking in kwestie loopt het verslag behoorlijk vierkant. Enfin, we raken er wel uit en één dezer laten wij het verslag in al zijn soapglorie via deze site op u los.

 

Straks wachten ons tien dagen Griekenland en daarna is Dranouter aan de beurt. We hebben ons voorgenomen om, ter voorbereiding op die vier dagen folklore, gezond te gaan leven. We houden immers nu reeds ons hart vast als we denken aan de manier waarop we straks die vier dagen folk zullen doorploeteren. Om onze gezondheid ietwat op te krikken drinken wij onze Pastis met zuivere Evian. Ik las onlangs dat ons lichaam uit 80% water bestaat. Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat mijn lichaamswater momenteel van een angstvallig percentage alcohol is doordrenkt. Vandaar de Evian. Ondertussen blijven wij ademen. Weliswaar in snokjes maar kom, onze bedoelingen zijn nobel.

 

Op 23 augustus 2003 werd deze inleiding vervangen door...

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte... Ik werd lange tijd neer gesmakt door de aanhoudende hitte. Af en toe wel geprobeerd maar ik kreeg de laatste weken geen letter meer op papier. De zon trok alle literaire invallen uit me weg en ik sjokte uitgedroogd van de ene lusteloosheid naar de andere. Tijdens het sjokken zweette ik krankzinnig veel. De dokter zei dat ik veel water moest drinken. Felle zonnestralen ketsten zijn woorden aan flarden en maakten ze onbegrijpelijk. Dat ik veel moest drinken, dat had ik nog net begrepen maar in plaats van water begon ik alcohol te hijsen dat het niet mooi meer was.  Een verkeerde interpretatie waardoor ik ganser dagen lazarus langs de straten strompelde. Ik was dronken en kon niemand bereiken. Men begreep me niet. En ik kotste hier en daar mijn ziel uit en merkte dat mensen vreemden waren. Ze trapten op mijn uitgekotste ziel en excuseerden zich niet eens. Overdreven hitte maakt het beest in de mensen los en dat ook de zomer zijn sombere momenten kent.

Heden waait er gelukkig af en toe weer een briesje en met het waaien dwarrelen ook de ideeën weer langzaam mijn leven binnen. "Rijkelijk laat!" zullen sommigen onder u wellicht grommen maar een simpele mens als ik heeft nu eenmaal geen controle over die dingen. Ik laat me gewoon meedrijven op de inspiratiegolven maar als het windstil is dan zijn er geen golven.

Soit, we zijn eind augustus en de zomervakantie zit er bijna op. Mijn vakantie is erg rustig verlopen. Een tweetal festivals (Cactus en Dranouter), een reisje naar het Griekse eiland Zakinthos, met mijn gewicht een resem stoelen van Brugse terrassen allerhande geteisterd, veel gelezen aan mijn keukentafel met aan mijn zijde de ventilator op maximum, een hoop muziek beluisterd (op minder warme dagen probeerde ik zelfs voorzichtig mee te fluiten) en verder simpelweg de luiaard uitgehangen.

De beloofde verslagen aangaande Cactus en Dranouter staan nog niet helemaal op punt maar u kunt die eerstdaags verwachten op deze site. Mijn geloof in festivals heeft een behoorlijke deuk gekregen. Vooral het feit dat ik uitgerekend in Dranouter, het meest vreedzame festival der festivals, drie gekneusde ribben opliep gaf die deuk extra vorm. Maar er was ook het muzikale aanbod. Een aanbod dat dikwijls danig schraal bleek dat een mens er automatisch een beetje knorrig van werd. Maar meer daarover in mijn komende verslagen.

Verder getuigen onze intenties voor de uitbouw van deze site van een behoorlijke portie overmoed. We nemen ons voor om maandelijks een tweetal kortverhalen toe te voegen en mochten ons geen kortverhalen te binnen schieten dan creëren wij wereldromans. Wekelijks zal het muzikale behang worden aangepast en er komen prijskampen waar wijlen Domus Dei een puntig lotje zou kunnen aan zuigen mochten zij nog in de running zijn. Kortom, we hebben er zin in! Het grote gevaar zit hem enkel in de onstabiliteit van die zin. Onze eigen persoonlijkheid een beetje kennende dienen wij voortdurend te leven met de wispelturigheid van ons karakter. Voor hetzelfde geld hebben wij morgen in niks nog zin. Ach, we zien wel. Het gras is gemaaid, de bal is rond en de lijnen zijn mooi wit gekalkt. Laat ons dan ook hopen dat de ploeg blijvend scherp mag staan!

 

Op 18 oktober 2003 werd deze inleiding vervangen door...

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte... Het is alweer een hele tijd geleden dat ik het woord tot u richtte. Weet u wat het is? Het is allemaal zo vermoeiend. Ik sleep mij in elk van mijn zinnen van het ene woord naar het ander en laat een spoor van zweet achter mij. In moeilijke momenten placht mijn echtgenote mij te steunen. Ze fluistert lieve woorden, streelt mijn grijzende haar en bakt taarten. Haar bedoelingen zijn nobel maar ik ben op dieet. Het is nu officieel. Mijn echtgenote dacht eerst nog dat ik mij teveel identificeerde met Johnny Cash maar een (onnodig uitgebreid) onderzoek bracht aan het licht dat ik met een veel te hoog suikergehalte in mijn bloed zit. Het is ook altijd wat met dat bloed van mij en dat ge nooit van z'n levens suikers moogt vertrouwen! 

"Ge moet nuchter zijn voor het onderzoek", zegt mijn dokter en ik zeg hem dat ik nooit nuchter ben. "Dan heb je een probleem!", zegt diezelfde dokter en ik antwoord dat problemen relatief zijn. "Als ge er Albert bij betrekt dan kan ik u niet helpen!", grijnst hij. "Albert?", vraag ik en hij zegt "Einstein!" en we glimlachen en ik relativeer niet langer en ik laat mij gewillig leiden aan de hand van gerenommeerde artsen door allerhande medische onderzoeken. Later zullen ze mij zeggen dat ze niks kunnen vinden behalve een overdaad aan suiker in mijn bloed. Behalve die suiker ben ik kerngezond. Ik strompel van de ene dag in de andere maar ik ben kerngezond. "Ge ziet gij niks aan hem!", fluistert mijn buurvrouw als ik 's morgens haar woning passeer en ik kan me vergissen maar 't is alsof het haar tegenvalt dat mij niks ernstig mankeert.

Een afgetakelde geest in een gezond lichaam. Laten we het daarop houden. Een etterende wonde in mijn denken. Modder in mijn brein. Achtennegentig liter vloeibare antibiotica snuiven en verder trachten te leven. Het probleem in deze is dat ik honderd wil worden en als ge honderd wilt worden dan moet ge voortdurend verder leven. Het is een opgave waar niet neerbuigend tegenaan gekeken mag worden. Vrouw van deze wereld, mocht ge me tegenkomen, geef me dan de nodige steun. Trakteer mij op suikervrije Duvel en hou van mij. In ruil zal ik duizend gedichten voor u schrijven en ik zal de wereld konde doen dat de liefde wederzijds is.

 

Op 14 november 2003 werd deze inleiding vervangen door...

 

 Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte... Het was een vreselijk accident. Twee wagens frontaal op elkaar. Een Ford Mondeo en een Renault Mégane. De Ford had zich vol overgave in de neus van de Renault geplant. Een apocalyptisch schouwspel waar heel Vilvoorde en Genk stil van werd. De twee wrakken vormden een hallucinant stilleven waarop de verwoestende kracht van het kapitalisme zijn morbide stempel had gedrukt. Uit het schroot stapten twee mannen in driedelig maatpak. Een zeis op de schouder en dollartekens in de ogen. Via een kabel hezen ze zich lachend naar de zoveelste nachtvlucht die over kwam gevlogen. Door het oorverdovend lawaai kwamen duizenden gewone burgers wakker en omdat ze de slaap niet meer konden vatten gingen ze hun aandelen tellen. Dromend van economische groei en voorspoed die al een tijdje waren uitgebleven.

Weest niet bevreesd, kleine burger, er wordt aan gewerkt. Bedrijven zijn koortsachtig op zoek naar de perfecte manier om meer uit uw geïnvesteerde centen te halen. Dat daarvoor hier en daar de besnoeiende zeis der reconversie moet worden bovengehaald is bijkomstig.

 

En anders? Alles goed met u, beste sitewalker? Met mij gaat het uitstekend. Builenpest noch cholera en niet één aandeel waarover ik mij zorgen hoef te maken. Mijn stoelgang verloopt perfect. Twee openbare toiletten. Eén voor de dames, één voor de heren. Ik neem het herentoilet, zij het damestoilet. Om de auditieve privacy te verzekeren is tussen beide hokjes een lavabo geplaatst. Terwijl wij beiden onze behoefte doen stort plotseling die lavabo met een enorme klap naar beneden. Ik storm naar buiten met mijn sjarel uit mijn broek en zij strompelt naar buiten met haar broek op haar enkels. We kijken naar die lavabo, realiseren ons het verval, fluisteren dat materiele dingen tijdelijk zijn en staren naar elkaar. Er komt seks van. Wilde seks. Openbare zedenschennis. Scherven email dringen diep in haar vel en plots verslapt zij onder mij. Op haar gelaat een wrede grimas. Ze lispelt dat zelfs liefde nooit eeuwig kan zijn. Ze rochelt hees en haar lichaam schokt. Ze komt klaar terwijl ze sterft. Met ongewassen handen verlaat ik de plek des onheil.

 

Op 02 december 2003 werd deze inleiding vervangen door...

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte... Er was enige paniek uitgebroken bij onze bezoekers betreffende de talrijke reclameboodschappen die deze site sedert enkele tijd ontsierden. Daar wij zelf ook het raden hadden naar de oorzaak van dit ongemak werd een werkgroep opgericht om na te gaan uit welke hoek wij zo plat commercieel bestookt werden. Na enig onderzoek in deze bleek dat wij ons jaarlijks abonnement bij onze server niet hadden vernieuwd. Onze penningmeester, die na het krijgen van een flinke veeg uit de pan nog niet lichtjes in zijn gat was gebeten, verdedigde met veel gevoel voor pathos zijn karig financieel beleid en meldde kurkdroog dat de representatiekosten danig hoog waren opgelopen dat er geen geld meer was geweest voor abonnementsverlenging. Een mededeling na dewelke de volledige redactie een Duvel tot zich nam teneinde van deze verontrustende mare te bekomen. Volgens de penningmeester in kwestie diende de redactie dringend te snoeien in de uitgaven.

 

Op een algemene vergadering der aandeelhouders (mijn vrouw en mezelf) werd na een fel geanimeerde discussie besloten dat het gebruik van Duvel, Bastos en geurkaarsen tijdens de werkuren behouden zou worden, dat de penningmeester wegens vermeend wanbeleid met zijn klikken en klakken aan de deur gezet zou worden (snoeien in de kosten) en dat er via een eenmalige storting vanuit het familievermogen vers geld in het on-line familiebedrijf gepompt zou worden. Na een week pompen konden wij ons lidmaatschap hernieuwen zodat u alvast van die vervelende nevenboodschappen bent verlost.

 

Ter compensatie voor deze fel gecontesteerde uitgave toog mijn echtgenote naar Leenbakker en schafte er zich een fitness apparaat aan ter bevordering van de buikspieren. Op dat vlak worden hier communautaire oorlogen gevoerd die handen vol geld opslorpen. Een financiële wafelijzerpolitiek van jewelste en verspillingen alom! Het fitnesstoestel in kwestie, dat door de aankoper eigenhandig in elkaar gezet diende te worden, kostte mij tijdens de opbouw een ontwrichte schouder en een gebroken leesbril. Van enige opbouw aangaande buik of andere spieren is er tot op heden nog geen sprake zodat er hier binnenshuis nu reeds onverbloemd over een miskoop wordt gesproken. Mijn vrouw blijft echter lijnrecht achter haar aankoop staan en beweert dat zij ongetwijfeld de meest strakke buik van de barthelsstraat heeft. Dat zij in deze dwaalt bewijst de uitspraak van mijn buurvrouw die onlangs onomwonden opmerkte: "Mens, de deze van hiernevenst is vervet!"

 

Bij gebrek aan een leesbril en een degelijk functionerend schouderligament is de redactie van deze site dermate getroffen dat vanaf vandaag, 2 december 2003, het rampenplan in werking treedt. Het rampenplan bepaalt dat in tijden van crisis beroep wordt gedaan op bijdragen van familieleden. Mocht u hier straks kooktips, verslagen van het indoor kampioenschap simultaan breien of een uitgeschreven snelcursus Bengaals bloemschikken aantreffen... weet dan dat het hier een noodzakelijk (en hopelijk slechts tijdelijk) kwaad betreft. Wij danken elke bezoeker voor haar/zijn begrip in deze zaak.

 

Op 29 december 2003 werd deze inleiding vervangen door...

 

 

Beste vrienden en vriendinnen van het gesproken woord, de geschreven letter en de immer opkomende gedachte... Ik heb een uur geleden drie kwartels met roomsaus op een bed van seizoensgroenten en achttien kroketten in de vernieling geschranst. Geheel in feeststemming heb ik daarbij ook een fles Couvent Des Jacobins van 2000 soldaat gemaakt. Het jolijt mijner darmen is ontwapenend. Mijn winden brullen geurige sprookjes met goede afloop. "Er was eens een niet te aarden stank en hij stonk nog lang en gelukkig!" Elders beeft de aarde, schiet men voor 't nut van 't algemeen elkaar z'n kop eraf en zijn er processen aan de gang die moeten leiden tot gerechtigheid. Heel de wereld draait rond gerechtigheid en blijkt van de gebrekkige omwentelingen maar weinig last te hebben.

 

Er is ook nieuws in de marge. Onze hond heeft eergisteren Jezus uit de kerstkribbe geplukt en doorgeslikt. Hij heeft hem tot op heden nog niet weer uitgescheten en hij blijkt er geen hinder van te ondervinden. Wij hebben een brief naar kardinaal Danneels geschreven waarin wij ons uit naam van onze hond verontschuldigen voor dit gebeuren. De kardinaal schreef ons terug dat hij momenteel wel andere dingen aan zijn hoofd heeft maar dat wij straks, als hij eindelijk paus zal zijn, alsnog wel zullen weten hoe laat het is. Wij vonden het een uiterst onbevredigend antwoord van de kardinaal. Als wij straks alsnog willen weten hoe laat het is dan bellen wij wel de sprekende klok. Onze hond kan alleen nog hopen dat God hem vroeg of laat vergeeft.

 

Vele van onze bezoekers zijn niet te spreken over Grandaddy, de groep wiens muziek sedert enkele dagen onze site siert. Vrijdagnacht belde mijn moeder mij in paniek op om te melden dat haar soundkaart het waarschijnlijk begeven had. "Die muziek op uw site doet zo raar!", zo meldde zij met wankele stem en volledig over haar toeren. Wij kunnen dus niet genoeg herhalen dat het hier een beangstigend goeie groep betreft die u een tijdje op u in moet laten werken. Mocht de klachtenregen blijven aanhouden dan zullen wij de huidige muziek vervangen door psalmen van Eddy Wally. U zult dan meteen weten hoe laat het is!

 

Het is momenteel exact 22.25u. Mijn kinderen zijn allebei het huis uit en doorstaan God weet welke gevaren in de boze buitenwereld. Het is altijd wat met mijn kinderen als zij een frisse neus gaan halen. Als ze hun fiets niet gestolen zijn dan komen ze dronken binnen en als ze niet dronken zijn dan waggelen ze naar aanleiding van het gebruik van rare dingen. Het zal je kind maar wezen en dat wij dat als vaders moeilijk kunnen bewijzen. Wij nemen al jaren aan dat het zo is omdat we in onze vrouwen geen greintje ontrouw vermoeden. Als er straks alimentatie dient betaald te worden dan pas is de tijd rijp om tot confronterende DNA testen over te gaan.

 

Mijn vrouw zelve is voor het moment bloed zweet en tranen aan het laten op een tupperware demonstratie. Zij weet dat onze kasten onderhand uitpuilen van deze peperdure plastieken prularia en toch zal ze zich straks laten overhalen om her en der iets op dat bestelformulier aan te kruisen. Want er zijn die hertenogen van die verkoopster en er is de akelige gedachte dat de gastvrouw misschien wel haar cadeautje misloopt als zij een horde krenterige kallen blijkt uitgenodigd te hebben. En dus bestelt elke vrouw braaf een aantal nieuwigheden. Geld moet rollen. Ik vraag me af waarom ze in godsnaam ook de biljetten niet rond hebben gemaakt.

 

In al mijn eenzaamheid zit ik hier ondertussen goede voornemens te maken voor 2004. Het wordt het jaar van de grote uitdagingen. Stoppen met roken. Stoppen met drinken. Naar geen andere vrouwen meer kijken. Gebruik van softdrugs halveren. Niet met hetzelfde mes èn in de boter èn in de choco tekeer gaan. Mijn site uitbouwen tot een niet eerder gezien meesterwerk van kwaliteit en betrouwbaarheid. Enzovoort, enzoverder...

 

U ziet, beste bezoeker, ik heb het zeker niet onder de markt dezer dagen. Toch wens ik iedereen via deze meteen ook maar een fantastisch 2004 vol goede voornemens. Dat die voornemens gedoemd zijn om dag na dag te sneuvelen door een gebrek aan karakter en doorzettingsvermogen is een zekerheid waar wij momenteel, in volle feestvreugde, maar beter niet bij stil kunnen staan.

 

Enter supporting content here