Een kind dat speelt is een kind dat leeft
dat zoekt naar de dingen die het droomt
een kind dat kind mag zijn
alles hangt altijd aan een zijden draad
het noodlot een schaar
die dikwijls snijdt waar niemand begrijpt
wurgende nevels van verdriet
woede en onbegrip
alle leven staat stil en niks heeft nu nog waarde
dan alleen de dingen die verdwenen zijn
en die je hopeloos blijft zoeken
een stem, een lach, een gebaar
zijn handje in je hand
zijn armpje om je hals
dingen die nooit meer tastbaar zullen zijn
duizend zachte woorden van troost
zouden we willen vinden
maar we vinden ze niet
nu nog niet
misschien enkel dit
dat we in gedachten heel vaak bij jullie zijn
dat we verkillen bij de gedachte aan het wezenloze verdriet
maar dat we ook hopen
dat jullie aanstekelijke levensvreugde
straks opnieuw zijn plaats mag vinden
in harmonie met het verdriet.
Een welgemeende warme troostende knuffel.
urbain alpain